ස්වර්ගය හෝ නිරය නබිතුමා හැර වෙන කිසිවෙකු විසින් දැක නොමැත. එබැවින් බොහෝ අය සිතන්නේ එය මිත්‍යාවක් බවයි. කෙසේ වෙතත් ස්වර්ගයක් සහ නිරයක් නොමැති නම් මිනිසා මිහිපිටදී කරන දේවල් වලට සාදාරනය ඉටු කළ හැකි වෙනත් තැනක් නොමැත. උදාහරණයක් වශයෙන් මිනිස් ඝාතන මිලියනයක් සිදු කළ පුද්ගලයෙකුට මේ ලෝකයේදී දිය හැකි උපරිම දඬුවම එක්වරක් ඔහුව ඝාතනය කිරීමයි. එය කිසිම අකාරයකට ඔහු කල මිනිස් ඝාතනවලට සම කළ නොහැකිය. එහෙත් නිරයේදී පිලිස්සී යන සම වෙනුවට අළුතින් සමක් ලබා දෙමින් නිරා වැසියන්ව නැවත නැවත නිරයේ ගින්නෙන් පුළුස්සනු ලබන්නේය. ඒ අනුව ඔහු කළ වරදට සුදුදු දඬුවමක් ලබා දිය හැකිය.
“නියතවශයෙන්ම කවරෙක් අපගේ වැකි ප්‍රතික්ෂේප කළෝද ඔවුන්ව අපි නිරයේ දමා පුළුස්සමු. ඔවුන්ගේ සම පිළිස්සෙන සෑම අවස්ථාවකම අපි ඔවුනට අළුත් සමක් ලබා දෙමින් ඔවුන්ට වේදනාව දැනීමට සලස්වන්නෙමු” (කුරානය 4:56).
දෙවියන් ඉතා කාරුණික නම් වැරදි කරන අයව නිරයට දමන්නේ ඇයිදැයි ඇතැමුන්ට ප්‍රශ්නයක් විය හැකිය. එහෙත් දෙවියන් පමණක් නොව මිනිසාද තමන්ට අවශ්‍ය නැති දේ ගිනිබත් කරන බව මතකයට ගත යුතුය. උදාහරණයක් වශයෙන් කෙනෙකුගේ වාහනය කිසිම ආකාරයකින් නැවත අලුත්වැඩියා කළ නොහැකි විට එය ගින්නේ දමා උණුකොට නැවත ප්‍රතිචක්‍රීයකරණය කරන්නේය. සමහර දේවල් ගිනි තබා අලුබවට පත්කර දමන්නේය. දෙවියන්ද වැරදි කළ අයව නිරයේ දමා ඔවුන්ට දඬුවම් කොට නැවත ස්වර්ගයට ගන්නේය. එසේම දෙවියන්ව විශ්වාස නොකළ අයව සදාකල් නිරයට දමන්නේය. කෙසේවෙතත් ලෝවැසියන්ගෙන් බිලියන තුනකට වඩා දෙවියන්ව විශ්වාස කරති. එහෙත් නිරයෙන් ගැලවීමට නම් දෙවියන්ව විශ්වාස කළ යුතු අන්දමට විශ්වාස කළ යුතුය. එනම් දෙවියන් එක්කෙනෙකු බවත් ඔහු විශ්වයේ මැවුම් කරු බවත් ඔහුට වෙනත් සමානයන් නැති බවත් පිළිගත යුතුය. ස්වර්ගය ලැබීමට එය අවම සුදුසුකම වන්නේය. මෙම විශ්වාසයට ඇතුළු වූ කෙනෙක් එම මොහොතේම මිය ගියේ නම් ඔහුට ස්වර්ගය ලැබෙනු ඇත. එහෙත් ඔහු තවදුරටත් ජිවත් වන්නේ නම් දෙවියන්ගේ නියෝග පිළිපැදිය යුතුය.