අල් කුර්ආනය බෛබලයෙන් පිටපත් කොට සකස් කරන ලද්දක් ද?

 ඉන්දික තොටවත්තගේ තවත් අපහාසාත්මක චෝදනාවක් නම් අල් කුර්ආනය බෛබලයෙන් පිටපත් කොට සකස් කරන ලද්දක් බවයි. කිතුනු දහම හා ඉස්ලාමය අතර බොහෝ සමානකම් හා සම්බන්ධතාවන් ඇති බව මෙම දහම් පිළිබඳ විමසුමක යෙදෙන ඕනෑම අයෙකුට පැහැදිලි ව පෙනෙන්නට ඇති සත්‍යයකි. ජේසු තුමාණන් විශ්වයේ අධිපති දෙවිඳුන්ගේ සත්‍යය ධර්ම දුතයෙකු බවත් එම යුගයේ යුදෙව් ජනයා වෙත වූ දිව්‍යමය මාර්ගෝපදේශය ලෙස එතුමාණන් හට පහළ කරන ලද ‘ඉන්ජීල්’ නම් වූ දහම සත්‍යය දහමක් බවත් පිළිගැනීම සෑම ඉස්ලාමිකයෙකු ම අනිවාර්යයෙන් ම කළ යුතු වෙයි.

“ඊස්රායිල්ගේ දරුවන ට (යුදෙව්වන්ට) දූතයෙකු ලෙස (ඊසා ව පත් කළේය)…..” (අල් කුර්ආන් 3:49)

“උන් වහන්සේ කතා කරමින් ‘මා එවන ලද්දේ ඉශ්රායෙල් වංශයේ නැති වූ බැටළුවන් වෙත පමණකැ’යි වදාළ සේක” (ශුද්ධවර මතෙව් 15:24)

කෙසේ නමුත් වර්තමාන බෛබලය ජෙසුතුමාණන්ට පහළ කරන ලද ඉන්ජීලයම බව ඉස්ලාමිකයින් පිළිගන්නේ නැත. මහාචාර්ය ශාහුල් හමීඩ් විසින් මේ සම්බන්ධව සකස් කරන ලිපියක් පහතින් ඉදිරිපත් කොට ඇත්තෙමු.

අපි එකිනෙකාගේ දහම් පිළිබඳ ව සත්‍යය හා අන්‍යෝන්‍ය ගෞරවය පදනම් කරගනිමින් කටයුතු කරමු. යුද්ධයක අවසානයක් දුටු සමාජයක් එකී යුද්ධය අවසානයේ ගොඩ නගන සමාජය ගැන බරපතළ ලෙස කල්පනා කළ යුතුව ඇත. එසේ නොවුණු විට නැවතත් අප ඇදීයන්නේ යුද්ධයකට විය හැක. නැවතත් යුද්ධයේ ගිනිසිළු දල්වන්නට වෙර දරන සතුරන් හඳුනා ගනිමු. පශ්චාත් යුද සමාජයක් අපට අප ගැන නැවත සිතා බලන්නට අවස්ථාව සලස්වයි. අතීතයේ අප කළ වැරදි නිවැරදි කර ගනු වස් එය ඉතා අගනා අවස්ථාවකි. ජීවිතය නැවත අලුතින් නිර්මාණය කළ යුතු ව ඇත.  වෛරය ක්‍රෝධය ඉවත ලා සැමට සතුටින් සාමයෙන් ජීවත් විය හැකි සමාජයක් ස්ථාපිත කරන්න ට වහාම අවශ්‍ය පියවර ගන්නට ඉදිරිපත් වෙමු. නිෂේධනීය ලක්ෂණ ඉවත ලා සාධනීය ලක්ෂණ රකිමින් හා පෝෂණය කරමින් ඉදිරි ගමනක් අරඹමු. විසංවාදී නොවී සංවාදී සමාජයක් තුළ සියලු කරුණු සාමකාමී ව විසඳා ගැනීමට අධිෂ්ඨානශීලීව ක්‍රියා කරන්නට ලක් මවගේ සියලු දරුවන් එකට අත්වැල් බැඳ ගනිමු. සෞභාග්‍යයෙන් පිරි සංවර්ධිත ශ්‍රී ලංකාවක් ගොඩ නගන්න ට අපගේ පුර්ණ දායකත්වය ලබා දෙමු. (මතු සම්බන්ධයි)

6 Reasons Qur’an Cannot Be a Copy of Bible

Professor Shahul Hameed

It is a common allegation by Christians that the Quran is a mere copy of the Bible; that Prophet Muhammad (peace and blessings be upon him) simply plagiarized “his” book from the pages of the Bible.

It is true that Prophet Muhammad received the Quran AFTER the Bible came into existence; and it is also true that the books of the Bible and the Quran cover much common ground. But the conclusion of the Christian critics that the Prophet had studied the Bible with a view to copying its verses in order to somehow fabricate the Quran is absurd and untenable for the reasons discussed below.

Arabic Bible

First, there was no Arabic translation of the Bible available during the Prophet’s time, as Ernst Würthwein informs us in his book, The Text of the Old Testament:

With the victory of Islam the use of Arabic spread widely and for Jews and Christians in the conquered lands it became the language of daily life. This gave rise to the need of Arabic versions of the Bible, which need was met by a number of versions mainly independent and concerned primarily for interpretation. (Würthwein 104)

Thus, the first translations of the Hebrew Bible in Arabic appeared after the advent of Islam. In fact, the oldest dated manuscript of the Old Testament in Arabic dates from the first half of the ninth century.

What about the New Testament?

Sidney H. Griffith, who has done extensive research on the appearance of Arabic and the New Testament says that

The oldest dated manuscript containing the Gospels in Arabic is Sinai Arabic MS 72. Here the text of the four canonical Gospels is marked off according to the lessons of the temporal cycle of the Greek liturgical calendar of the Jerusalem Church. A colophon informs us that the MS was written by Stephen of Ramleh in the year 284 of the Arabs, i.e., 897 AD. (Griffith 131–132)

And Prophet Muhammad (peace and blessings be upon him) had died in the first half of the seventh century, to be specific, in 632 CE.

Unlettered Prophet

Second, it would be ironic if the unlettered Prophet Muhammad (peace and blessings be upon him) could have studied and assimilated all the sources—Christian, Jewish, Zoroastrian, Hanif, and ancient Arab beliefs—before he compiled the Quran. Indeed his illiteracy was acknowledged even by the enemies of Islam 1,400 years ago. And there is no record of the pagan Arabs in Makkah accusing Muhammad of pretending to be illiterate while actually being literate.

Allah the Almighty also answered this in the Quran:

{And thou wast not [able] to recite a Book before this [Book came] nor art thou [able] to transcribe it with thy right hand: in that case indeed would the talkers of vanities have doubted. Nay here are signs self-evident in the hearts of those endowed with knowledge: and none but the unjust reject Our signs.} (Al-`Ankabut 29:48–49).

No Translation

Third, the language of Muhammad was Arabic and the Quran was revealed to him in Arabic. It is the original Arabic Quran that is always called the Quran, not any translation. But the language of the Old Testament was ancient Hebrew, and Jesus was a Jew who spoke Aramaic, which was a dialect of Hebrew, an Eastern Semitic language.

The books of the New Testament, including the Gospels, were written in Greek, a Western language, some time after Jesus Christ.The Bible is a collection of writings produced at different points in history and authored by different writers.

The many denominations of Christianity do not agree on the canon (the list of books accepted by the church as authoritative or divinely inspired) of the Christian Bible. Some of these books are not universally accepted.

The Catholic Encyclopedia has this to say on the topic:

The idea of a complete and clear-cut canon of the New Testament existing from the beginning, that is from Apostolic times, has no foundation in history. The Canon of the New Testament, like that of the Old, is the result of a development, of a process at once stimulated by disputes with doubters, both within and without the Church, and retarded by certain obscurities and natural hesitations, and which did not reach its final term until the dogmatic definition of the Tridentine Council. (“Canon of the New Testament”)

There is a lot of confusion about the earliest existing texts of the Bible. The oldest extant manuscript of the Bible is believed to be the Codex Vaticanus, (preserved in the Vatican Library), which is slightly older than the Codex Sinaiticus (preserved in the British Library), both of which were transcribed in the fourth century.

As for the story of Jesus, there were at least 50 gospels written in the first and second century CE. Four of them (Mathew, Mark, Luke, and John) were included in the official canon during the fourth century CE and are found today in every Bible. All of the original copies of the gospels were lost. What we have now are handwritten copies, which are an unknown number of replications removed from the originals.

Rudolf Bultmann, a prominent 20th-century professor of New Testament studies writes about the life of Jesus:

We can now know almost nothing concerning the life and personality of Jesus, since the early Christian sources show no interest in either, are moreover fragmentary and often legendary; and other sources about Jesus do not exist. (Bultmann 8)

The earliest of the four gospels is Mark’s and this was written sometime from 57 to 75 CE, according to scholars. The other gospels were composed much later than this, and the last of the four Gospels (John’s) was probably written between 85 and 100 CE. All these gospels were originally in Greek and their authorship is a subject of dispute.

Self-Reference

The Bible does not contain self-reference; that is, the word Bible does not occur in the Bible. In fact, only certain Christian groups believe that the Bible — in its entirety — is the revealed word of God. The presence of so many contradictions and patently questionable ideas makes this claim untenable.

In comparison, the Quran’s claim to be the record of the word of Allah dictated to His Prophet is borne out by the following facts: The speaker in the Quran is Allah talking directly to man, while the sayings of the Prophet (peace and blessings be upon him), called Hadith, are in other books. The Quran repeatedly says that it is the word of Allah. It has self-reference; that is to say, it names itself 70 times as the Quran.

Memorization

The verses of the Quran were revealed to Prophet Muhammad (peace and blessings be upon him) in the course of 23 years of his life as the events in the unfolding development of the religion of Allah called for divine guidance. As soon as the Prophet received these verses, he dictated them to his disciples, who not only wrote them down, but also learned them by heart.

There were so many people who had memorized the Quran that we can say that from the first day of its revelation, the Quran was in the hands and hearts of the people.

Before the death of the Prophet (peace and blessings be upon him), the whole of the Quran was written down, examined, and verified by the Prophet himself. From that time onwards, it has remained safe from corruption, as several copies of it were in the possession of the Muslims.

It was not possible to make any changes to its verses, even if someone wanted to do so, because a standard copy was preserved. Further, so many Muslims had memorized the Quran that they would have recognized any changes. Moreover, God has promised in the Quran :

{Certainly, it was We Who revealed the Reminder (the Quran) and certainly We shall preserve it} (Al-Hijr 15:9).

At the time of the Prophet’s death, a number of the Prophet’s Companions already had assembled the portions of the Quran with them into a volume. It was during the time of the first caliph, Abu Bakr, that a leading scholar and scribe of the Prophet, Zayd ibn Thabit, was appointed to compile an official version. After meticulous work, he prepared the official collection (mushaf).

Incorruptibility

One of the foremost reasons for the Quran’s continued incorruptibility is that it has been preserved in its original language, unlike the Bible. No one in the Muslim world has ever thought to supersede it with a translation. Thus the Quran we have today is the same Quran that the Prophet (peace and blessings be upon him) received from Allah. Its authenticity and genuineness therefore, are unimpeachable.

One of the miracles of the Quran, which was revealed 14 centuries ago, is the fact that it can be read and understood by the Arabic-speaking people living today. Every language undergoes changes as time passes, and one or two hundred years is long enough for a language to undergo substantial changes. Thus anyone who knows the rudiments of the history of languages knows that logically it should be impossible for the Arabic-speaking peoples of today to read and understand a book 14 centuries old.

And yet, every day, every hour, every minute, in fact every second of the 24 hours of the 365 days of every year of the past centuries has been alive with the reading and study of the Quranic verses. And it goes on into the future. The volume and scope of it multiplies in every imaginable way with the coming of the multimedia. This started at the time of the Prophet and it has continued unceasingly till the present day, making this the ever-present miracle of Prophet Muhammad rivaling all other miracles.

Allah says, {This is the Book; in it is Sure Guidance, no doubt, for those who are God-conscious} (Al-Baqarah 2:2)

In another verse we read {And say: “The Truth has arrived, and Falsehood perished; for Falsehood is bound to perish”} (Al-Israa’ 17:81).

______________

References

•        Bultmann, Rudolf. Jesus and the Word. Charles Scribner’s Sons, New York, 1958

•        “Canon of the New Testament.” Catholic Encyclopedia (www.newadvent.org).

•        Griffith, Sidney H. “The Gospel in Arabic: An Enquiry into Its Appearance in the First Abbasid Century.” in Oriens Christianus, volume 69, pp. 131-132.

•        Würthwein, Ernst. The Text of the Old Testament. Grand Rapids, Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1988.
[20:49, 07/10/2023] Dahlan Br: අල් කුර්ආනයේ 4න පරිච්ඡේදයේ 34වැනි වැකිය සඳහන් කරමින් ඉන්දික තොටවත්ත ඔහුගේ සුපුරුදු  අපහාසාත්මක ස්වරයෙන් පවසා සිටියේ තම බිරිඳ ව ඇඳෙන් පහළට තල්ලුකර දමන්නටත් පහර දෙන්නටත් මෙයින් අවසරය ලබා දී ඇති බවයි. තවදුරටත් පවසා සිටියේ මෙම වැකියේ ඉංග්‍රීසි පරිවර්තනය ඉතා කපටි අයුරින් විකෘති කොට ඉදිරිපත් කොට ඇති බවයි.  ඔහුගේ දැනගැනීම පිණිස මෙම වැකියේ ඉංග්‍රීසි පරිවර්තන කිහිපයක් ඉදිරිපත් කොට ඇත්තෙමු. පරිවර්තකයා ඔහුට පහසු හා සුදුසු යයි හැඟුණු වචන යොදා ඇති අතර මුලික අර්ථයේ වෙනස්කමක් මෙහි දක්නට නොමැත.

Sahih International: Men are in charge of women by [right of] what Allah has given one over the other and what they spend [for maintenance] from their wealth. So righteous women are devoutly obedient, guarding in [the husband’s] absence what Allah would have them guard. But those [wives] from whom you fear arrogance – [first] advise them; [then if they persist], forsake them in bed; and [finally], strike them. But if they obey you [once more], seek no means against them. Indeed, Allah is ever Exalted and Grand.

Pickthall: Men are in charge of women, because Allah hath made the one of them to excel the other, and because they spend of their property (for the support of women). So good women are the obedient, guarding in secret that which Allah hath guarded. As for those from whom ye fear rebellion, admonish them and banish them to beds apart, and scourge them. Then if they obey you, seek not a way against them. Lo! Allah is ever High, Exalted, Great.

Yusuf Ali: Men are the protectors and maintainers of women, because Allah has given the one more (strength) than the other, and because they support them from their means. Therefore the righteous women are devoutly obedient, and guard in (the husband’s) absence what Allah would have them guard. As to those women on whose part ye fear disloyalty and ill-conduct, admonish them (first), (Next), refuse to share their beds, (And last) beat them (lightly); but if they return to obedience, seek not against them Means (of annoyance): For Allah is Most High, great (above you all).

Shakir: Men are the maintainers of women because Allah has made some of them to excel others and because they spend out of their property; the good women are therefore obedient, guarding the unseen as Allah has guarded; and (as to) those on whose part you fear desertion, admonish them, and leave them alone in the sleeping-places and beat them; then if they obey you, do not seek a way against them; surely Allah is High, Great.

Muhammad Sarwar: Men are the protectors of women because of the greater preference that God has given to some of them and because they financially support them. Among virtuous women are those who are steadfast in prayer and dependable in keeping the secrets that God has protected. Admonish women who disobey (God’s laws), do not sleep with them and beat them. If they obey (the laws of God), do not try to find fault in them. God is High and Supreme.

Mohsin Khan: Men are the protectors and maintainers of women, because Allah has made one of them to excel the other, and because they spend (to support them) from their means. Therefore the righteous women are devoutly obedient (to Allah and to their husbands), and guard in the husband’s absence what Allah orders them to guard (e.g. their chastity, their husband’s property, etc.). As to those women on whose part you see illconduct, admonish them (first), (next), refuse to share their beds, (and last) beat them (lightly, if it is useful), but if they return to obedience, seek not against them means (of annoyance). Surely, Allah is Ever Most High, Most Great.

Arberry: Men are the managers of the affairs of women for that God has preferred in bounty one of them over another, and for that they have expended of their property. Righteous women are therefore obedient, guarding the secret for God’s guarding. And those you fear may be rebellious admonish; banish them to their couches, and beat them. If they then obey you, look not for any way against them; God is All-high, All-great.

මෙහිදී තොටවත්ත පවසන ආකාරයට කිසිදු පරිවර්තකයෙක් විසින් කිසිදු ආකාරයක කපටි ලෙසින් කටයුතු කොට ඇති බව පෙනෙන්නට තිබේ ද? අවශ්‍යය නම් මෙම වැකියේ වදනින් වදන පරිවර්තනය ද ඉදිරිපත් කිරීමට කටයුතු කළ හැක. ඉස්ලාමිකයින් දේව වාක්‍යයන් පිළිබඳව කටයුතු කරන්නේ තම හෘදසාක්ෂියට එකඟව අවංකව හා සත්‍යවාදී ලෙසයි. තොටවත්ත පවසන අන්දමට වංක හා කපටි ලෙස ක්‍රියා කිරීම ඉස්ලාමීය පිළිවෙත නොවේ.

සමස්ත ලංකා ඉස්ලාමීය වියතුන්ගේ සංගමය මගින් සකස් කරණ ලද  අල් කුර්ආන් සිංහල අර්ථ දැක්වීමේ මෙම වැකිය අර්ථ දක්වා ඇති ආකාරය වෙත අවධානය යොමු කරමු.

“පිරිමින් ස්ත්‍රීන්ව පරිපාලනය කරනනෝ වෙති. ඔවුන්ගෙන් සමහරෙකු සමහරෙකුට වඩා අල්ලාහ් ශ්‍රේෂ්ඨ කර ඇති හෙයින් හා ඔවුන් (ස්ත්‍රීන්ට) තම ධනය විය පැහැදම් කරන හෙයිනි. එබැවින් යහපත් වූ ස්ත්‍රීහු වන්නේ අවනත වන්නියන්ය. අල්ලාහ් (ඔවුන්ව) ආරක්ෂා කළ හෙයින් (තමන්ව ද සැමියාගේ වස්තුන් හා ගෞරවය ද ඔහු) නොමැති අවස්ථාවන්හි ආරක්ෂා කර ගන්නියන්ය.  (භාර්යාවන් අතුරින්) කවුරුන්ගේ අකීකරුකම පිළිබඳව නුඹලා බියවන්නේ ද ඔවුනට නුඹලා උපදෙස් දෙව්. පසුව (ඉන් ඔවුන් කීකරු නොවන්නේ නම්) නිදි යහනින් ඔවුන්ව දුරස් කරවූ. පසුව (එයින් ද ඔවුන් කීකරු නොවුයේ නම්) ඔවුන්ට ගසවූ. ඔවුන් නුඹලාට අවනත වුයේ නම් ඔවුන්ට එරෙහිව අන් කිසි පියවරක් නොගනිවූ. සැබැවින්ම අල්ලාහ් උත්තරීතරය, අති ශ්‍රේෂ්ඨය. (අල් කුර්ආන් 4:34)

මෙම කුර්ආන් වැකිය සම්බන්ධයෙන් දී ඇති පාදසටහන කෙරෙහි ද අවධානය යොමු කරමු.

‘බිරියකගේ අයහ හැසිරීමෙන් යහ මගට ගෙන ඒම සඳහා යෝජිත ක්‍රියා මාර්ගයන් තුනක් මෙහි දැක් වේ. මෙහි දක්වා ඇති අනුපිළිවෙළින් එක් මගක් සාර්ථක වන්නේ නම් ඊළඟ මගට නොයා යුතුය. විශේෂයෙන් ම නබි මුහම්මද් තුමාණන් තුන්වන ක්‍රියා මාර්ගය වන තරවටු කිරීම පිළිබඳ ව නිශ්චිත උපදෙස් ලබා දී ඇත. ඉතා අන්ත තත්ත්වයකදී හැරෙන්නට තරවටු නොකළ යුතුය. විවිධ නබි වදන් (හදීස්) මගින් පැහැදිළි කොට ඇත්තේ බිරියට තරවටු කිරීම අප්‍රසාදයට ලක් වූ ක්‍රියාවක් බවය. එක් ප්‍රකාශයක් අනුව ‘යහ මිනිසුන් වන්නේ තම බිරියට නොගසන්නන්ය’. (මුලාශ්‍රය: රූහුල් මආනි, බයිහාකි) අල් කුර්ආනය අවසාන පියවරක් ලෙස මෙය අනුමත කොට ඇතිමුත් නබි මුහම්මද් තුමාණන් කම්මුලට ගැසීම හා ශරීරයේ සලකුණු පිහිටන සේ පහර දීම ආදිය තහනම් කොට ඇත. මෙම පියවරෙන් අපේක්ෂිත වන්නේ බිරියගේ මනසෙහි තම වැරදි ක්‍රියා මාර්ගය පහර දීමට තරම් බරපතළ කමක් යැයි ඒත්තු ගැන්වීම මිස කායික රිදවීමක් නොවේ’,

මෙම පාදසටහනින් 4;34 වැකියේ අර්ථය ඉතා යහපත් අයුරින් විග්‍රහ වන්නේය. තොටවත්ත පවසන අන්දමට නිදි යහණින් පහතට තල්ලු කර දමා පහරදීමට මෙම වැකියෙන් උපදෙස් දී ඇති බවක් නොවේ.

නබි මුහම්මද් (සල්ලල්ලාහු) තුමාණන් මෙසේ පැවසූහ. “ඉතාමත්ම අංගසම්පූර්ණ විශ්වාසිකයා කවුරුන්දයත් ඔහුගේ ගතිගුණ යහපත් වූ තැනැත්තාය. ඔබගෙන් විශිෂ්ඨතම පුද්ගලයා කවුරුන්ද යත් සිය බිරිය සමග කාරුණිකව හැසිරෙන්නාය.” (අත් තිර්මිදි)

මෙය ගෘහස්ත හිංසනය සඳහා වූ වැකියක් ලෙස නියත වශයෙන් ම දැකිය හැක්කක් නොවේ. තම බිරිඳ ඝාතනය කොට සූට්කේස් එකක දමා බස්නැවතුම් පොළේ දමා යන රටක මෙම වැකියෙන් උපදෙස් දී ඇත්තේ විවාහ ජීවිතයේ ඇතිවිය හැකි අප්‍රසන්න තත්ත්වයක් නිරාකරණය කරගැනීමට සුදුසු උපදෙස් ය. මෙම වැකියේ හරය වඩාත් නිවැරදි අන්දමින් තේරුම් ගැනීමට මීළඟට ඇති 4:35 වැකිය කෙරෙහි ද අවධානය යොමු කළ යුතු වෙයි.

“ඔවුන් දෙදෙනා (සැමියා හා බිරිඳ) අතර බෙදීමක් ඇතිවේ යැයි නුඹලා බියවන්නේ නම් ඔහුගේ පවුලෙන් තීරකයෙකු ද ඇයගේ පවුලෙන් තීරකයෙකු ද (ඔවුන් දෙදෙනා වෙත) යවවු. (තීරක) ඔවුන් දෙදෙනා සමාදානය ඇති කළ යුතුය යැයි අපේක්ෂා කරන්නේ නම් අල්ලාහ් (අඹුසැමි) ඔවුන් දෙදෙනා අතර සමතයක් ඇති කරනු ඇත. සැබැවින් ම අල්ලාහ් සර්වඥ හා අභිඥානවන්ත වන්නේය”.  (අල් කුර්ආන් 4:35)

විවාහ ජීවිතයේ මග පෙන්වීම

       I.            විවාහයක් වෙන්වීමකින් අවසන් වීමේ තර්ජනයට මුහුණ දුන් විට සැමියා හා බිරිඳ විසින් තම පවුලේ අයගේ මැදිහත් වීමක් මගින් ප්‍රශ්න හා ගැටළු නිරාකරණය කර ගැනීමට කටයුතු කළ යුතුය.

    II.            ඇතැම් අවස්ථාවන් හි එකඟතාවක් නොතිබීම විවාහයක සාමාන්‍යය කටයුත්තකි.

 III.            එකඟතාවක් නොතිබීම හේතුවෙන් පළමු පියවර ලෙස දික්කසාදය සඳහා කටයුතු නොකළ යුතුය.

IV.            ඔවුන්ගේ එකඟතා නොතිබීම නිරාකරණය කර ගැනීමට ඔවුන්ට සැබෑ අවශ්‍යතාවක් ඇත්නම් මහා කාරුණික අල්ලාහ් ඒ සඳහා මාවත් විවෘත කොට දෙනු ඇත.

   V.            අඹුසැමි දෙපාර්ශවයම පිටස්තර අය වෙත ප්‍රශ්නය ඉදිරිපත් කරන්නට පෙර තම පවුලේ සාමාජිකයින් වෙතා ඒවා පළමුව ගෙන යා යුතුය.

ගෘහස්ත හිංසනය කිසිදු වාර්ගික ආගමික භේදයෙන් තොරව හැම තැනම පවතින්නකි. මෙය නැති කොට සාර්ථක හා සාමකාමී විවාහ ජීවිතයකට මෙම ඉගැන්වීම් විශාල මග පෙන්වීමක් ලබා දෙයි.

ලොව ප්‍රධාන දහම් අතුරින් ඉස්ලාමය විවාහය දිරි ගන්වන දහමකි. අනගාරික හෝ බ්‍රහ්මචාරී ජීවිතයක් සඳහා අනුබල දීමක් ඉස්ලාමයේ නොමැත. සැබැවින්ම එවන් ජීවිතයක් මිනිස් ස්වභාවයට අනුකුලත්වයක් දක්වන්නක් නොවන බව සැමට පැහැදිලි කරුණකි. මේ හේතුව නිසාම විවාහයෙන් ආරම්භ වන පවුල් ජීවිතය පිළිබඳ මනුෂ්‍යය වර්ගයා වෙනුවෙන් පහල කරන ලද මහා කාරුණික දෙවිඳුන්ගේ අවසාන දිව්‍යමය මාර්ගෝපදේශය වූ අල් කුර්ආනයෙත් මුහම්මත් තුමාණන්ගේ ජීවිත පිළිවෙත (සුන්නාහ්) තුලත් විවිධ මග පෙන්වීම් දැකගත හැක. මෙහිදී අල් කුරානයේ අඩංගු විවාහ මග පෙන්වීම් පිළිබඳ ව ඇති වැකි කිහිපයක් වෙත අවධානය යොමු කරන්නට අපේක්ෂා කරන්නෙමු.

“තවද නුඹලා සහකාරියන් තුළින් සැනසුම ලබනු පිණිස නුඹලා වෙනුවෙන් නුඹලා අතුරින්ම ඔවුන් ව මවා නුඹලා අතර ආදරයක් හා කරුණාවක් ඇති කිරීම ද ඔහුගේ සංඥාවන් අතුරිනි. සැබැවින් ම ගැඹුරින් සිතා බලන අයට මෙහි  සංඥාවන් ඇත”. (අල් කුර්ආන් 30:21)

විවාහ ජීවිතයේ මග පෙන්වීම

       I.            විවාහයෙන් ආරම්භ වන සාර්ථක පවුල් ජීවිතයක සාමයික හැඟීම, කරුණාව, දයාව හා ආදරය ස්ථාපිත වී තිබිය යුතුය. එය දෛනික ජීවිත ක්‍රියාවලියේ පිළිබිඹුවිය යුතුය. යමෙකුගේ විවාහ ජීවිතයේ මෙවන්  හැඟීම් ස්ථාපිත වී නොමැති නම් ඔවුන් එවන් පරිසරයක් ගොඩ නගා ගන්නට අවංක ප්‍රයත්නයක නියැලෙන්නට අවශ්‍යය වෙයි.

    II.            විවාහය මහා කාරුණික අල්ලාහ්ගේ සංඥාවකි. නමුත් එය අපගේ ජීවිත පරමාර්ථයක් නොවේ. සංඥාවන් මගින් සිදුකෙරෙන්නේ අපගේ පරමාර්ථය වූ මහා කාරුණික අල්ලාහ් වෙත අපව යොමු කිරීමය. අපගේ සියළු අවධානයන් විවාහය වෙත පමණක් යොමු නොකළ යුතුය. අප විවාහය දැකිය යුත්තේ අපගේ සැබෑ ඉලක්කය වෙත, එනම් මහා කාරුණික අල්ලාහ් වෙත, සමීප වීමේ සංඥාවක් ලෙස ය.

“විශ්වාස කලවුනි, ස්ත්‍රීන්ව (ඔවුන්ගේ ස්වාමි පුරුෂයින් මරණයට පත් වූ පසු) බලහත්කාරකමින් උරුමකර ගැනීමට නුඹලාට අවසර නැත. ඔවුහු පැහැදිලි දුරාචාරයේ යෙදුනේ නම් හැර ඔවුනට නුඹලා දුන් දැයින් (මහ්ර් වලින්) සමහරක් ලබා ගැනීම පිණිස ඔවුන්ව (විවාහයෙන්) නොවළක්වවු.   තවද යහ අයුරින් ඔවුන් සමග නුඹලා කටයුතු කරවූ. නුඹලා ඔවුන්ව පිළිකුල් කරන්නේ නම් (නුඹලා ඉවසීමෙන් සිටිවූ. මන්දයත්) නුඹලා යමක් පිළිකුල් කරන්නේ ද එහි අල්ලාහ් වැඩි යහපතක් තැබීමට ද පුළුවන”. (අල් කුර්ආන් 4:19)

විවාහ ජීවිතයේ මග පෙන්වීම

       I.            ඇතැම් විට ඇතැම් හේතු නිසා අපගේ අඹුවන් සම්බන්ධව අපට ඇත්තේ නොකැමත්තකි. නමුත් ඔවුන් සම්බන්ධව අප නිතර කටයුතු කළ යුත්තේ කරුණාව, දයාව හා සාධාරණත්වය පදනම් කරගෙන ය.

    II.            අපගේ සහකාරියන් පිලිබඳ ව අප ඇති කර ගන්නා මතයන් නිතර නිවැරදි නොවිය හැක. ඔබ අකැමැති සහකාරිය සැබැවින් ම යහකමේ මුලාශ්‍රයක් විය හැක.

“…. දෙමාපියන් සාකච්චාවකින් හා ඔවුන් අතර වූ එකඟතාවකින් (වසර දෙකක් ඇතුලත) මව්කිරි වැරීමට සිතන්නේ නම් ඔවුන් දෙපොළට (එසේ කිරීම) වරදක් නැත…..”(අල් කුර්ආන් 2:233)

 විවාහ ජීවිතයේ මග පෙන්වීම

       I.            සැමියා හා බිරිඳ අන්‍යෝන්‍ය එකඟතාවකින් ඔවුන්ගේ සම්බන්ධතාවන් හා ක්‍රියාවන් පවත්වාගෙන යා යුතුය.

    II.            පවුලේ කටයුතු පිළිබඳ ව සැමියා හා බිරිඳ අතර විමසීම් සිදු කර ගනිමින් කටයුතු කළ යුතුය.

  “තවද ඔවුහු කවරහුදයත් ‘අපගේ පරමාධිපතියාණෙනි, අපගේ බිරියන්ගෙන් ද අපගේ පරම්පරාවෙන් ද අපට නෙත් පිනවීම පිරිනමනු මැනව’! යැයි පවසන්නොය”. (අල් කුර්ආන් 25:74)

විවාහ ජීවිතයේ මග පෙන්වීම

       I.            අප විසින් සතුට හා සාමය සපිරි පවුල් ජීවිතයක් හා පවුල් ලබා දෙන ලෙස මහා කාරුණික අල්ලාහ් වෙත ප්‍රාර්ථනා කළ යුතුය.

    II.            සතුට සපිරි සාමකාමී පවුල් ජීවිතයක් තිබීම හේතුවෙන් ම අන් අයව ද යහමග වෙත ආරාධනා කිරීමට අවස්ථාව උදාකර ගත හැකි වනු ඇත.

“නුඹලා හා නුඹලාගේ භාර්යාවන් ප්‍රීති ප්‍රමෝදයෙන් ස්වර්ගයට පිවිසෙවූ ( යැ’යි අල්ලාහ් ප්‍රකාශ කරයි)”. ( අල් කුර්ආන් 43:70)

විවාහ ජීවිතයේ මග පෙන්වීම

       I.            අපගේ සහකරු හෝ සහකාරිය සමග මෙලොවින් සමුගත්තයින් පසු ස්වර්ගයේ භාග්‍යය හිමි උදවිය ලෙස මෙලොව ජීවත් විය යුතු ව ඇත. මෙය විවාහ බැඳීම් වඩාත් ශක්තිමත් කිරීමට හේතු සාධක වෙයි.

    II.            අපගේ ස්ථිර හා සදාකාලික නිවහන වන්නේ මරණින් මතු ජීවිතයේ අප ලඟා කර ගන්නා ස්ථානයයි. විවාහක යුවල විසින් මෙම යථාර්ථය සිහි තබා යහකම් කරමින් හා පාප ක්‍ෂමාව ඇයද සිටින්නට කටයුතු කළ යුතු වෙයි.

“…. ඔවුහු (සහකරු හෝ සහකාරිය) නුඹලාට වස්ත්‍රයකි. තවද නුඹලා ඔවුනට වස්ත්‍රයකි…” (අල් කුර්ආන් 2:187)

විවාහ ජීවිතයේ මග පෙන්වීම:

      I.            සහකරු හෝ සහකාරිය එකිනෙකාට වස්ත්‍රයක් මෙනි. වස්ත්‍ර මගින් අපි දැඩි සීතෝෂ්ණ කාලගුණ තත්ත්වයන්ගෙන් අපව ආරක්ෂා කර ගන්නෙමු. ජීවිතයේ ඇති විය හැකි ගැටළු, ප්‍රශ්න හා දුෂ්කරතාවන් හි දී මේ අයුරින් ම එකිනෙකා ආරක්ෂා කර ගත යුතුය. වස්ත්‍ර අපට අලංකාරය ලබා දෙයි. එලෙසින්ම එකිනෙකාට අලංකාරයක් වන අයුරින් දෙදෙනාම ජීවත් විය යුතු වෙයි. වස්ත්‍ර මගින් අපි සදාචාරාත්මක වන්නෙමු. එලෙසම එකිනෙකා සදාචාරාත්මක වීමට අවශ්‍යය කටයුතු එකිනෙකාගෙන් ඉටුවිය යුතුය.

“විශ්වාසිකයින් ද විශ්වාසික කාන්තාවන් ද, ඔවුන්ගෙන් එකිනෙකා අනිකාගේ මිතුරන් ය. ඔවුහු යහපත අණ කරති. තවද අයහපත (ජනයින්ගෙන්) වළක්වති. සලාතය ස්ථාපිත කරති. සකාතයද ලබා දෙති. තවද අල්ලාහ්ට ද ඔහුගේ රසුල්වරයාට ද අවනත වෙති. ඔවුන්ටමය අල්ලාහ් දයාව දක්වනුයේ. සැබැවින්ම අල්ලාහ් අති බලසම්පන්නය සර්ව ප්‍රඥාවන්තය”. (අල් කුර්ආන් 9:71)

විවාහ ජීවිතයේ මග පෙන්වීම:

       I.            විවාහක යුවල අතර එකිනෙකා පිළිබඳ මිතුදමක් තිබිය යුතුය. දෙදෙනාම අල්ලාහ් වෙත යොමු වූ මගෙහි ගමන් කරන්නන් බවට පත්විය යුතුය.

    II.            විවාහයේ ප්‍රධාන අරමුණ බවට පත්විය යුත්තේ අල්ලාහ් ට ඔහුගේ ධර්මදුතයාණන් වූ මුහම්මද් තුමාණන්ගේ මග පෙන්වීමට අනුව ජීවිතය සකසා ගැනීමය.

පවුල් ජීවිතයේ සාර්ථකත්වය

සත්ව ලෝකයේ විවාහයෙන් ආරම්භවන පවුල් සංස්ථාවක් ඇත්තේ මිනිස් පරපුර අතරේ පමණි. විවාහය හා පවුල් ජීවිතය පිලිබඳ ව විමසීමක යෙදීමෙන් එහි සාර්ථකත්වය සාක්ෂාත් කර ගැනීමට හැකිවේ යැයි සිතන්නෙමු.  මිනිසා ඇතුළු සත්ව ලෝකයේ සෑම සතෙකුම තම වර්ගයාගේ පැවැත්ම සහතික කර ගැනීම පිණිස ලිංගික ක්‍රියාව මත පදනම් වූ ප්‍රජනන කටයුතු වල නියැලෙති. මේ සඳහා පෙළඹවීම සිදුවන්නේ ස්ත්‍රී පුරුෂ දෙපාර්ශවයටම ඇතිවන ලිංගික උත්තේජනය   මගිනි.

පවුලක් යනුවෙන් අප අර්ථ දක්වන්නේ දෙමව්පියන් හා දරුවන්ගෙන් සංයුක්ත වන ඒකකයටයි. සමාජයක් සෑදෙන්නේ මෙවන් පවුල් රාශියක් ඒකරාශී වීමෙනි. නීත්‍යානුකුල ලෙස ‘නිකාහ්’ නම් විවාහ ගිවිසුමට එළැඹුණු පිරිමියෙකුගෙන් හා ස්ත්‍රියකගෙන් ඉස්ලාමීය පවුලක් ආරම්භ වෙයි. ඔවුන්ට දාව උපදින දරුවන් එම පවුලේ සාමාජික සාමාජිකාවන් වෙති.  විවාහයට අවතීර්ණ වන්නන් තම ආගමික වගකීම්වලින් අඩක් සම්පුර්ණ කළ අය බව වරෙක මුහම්මද් තුමාණන් පවසා සිටියහ.

“මුහම්මද් තුමාණන් වරෙක මෙසේ පවසා සිටියහ, ස්ත්‍රියක් ව විවාහ කර ගැනීම කරුණු හතරක් මත සිදු කෙරේ. ඇගේ ධනය, ඇගේ පවුල් වංශවත්කම, ඇගේ රුපාලංකාරය, ඇහේ දහම (දැහැමිකම). මෙයින් ඔබ විවාහ විය යුත්තේ දැහැමි ස්ත්‍රියක් සමගය. එසේ නොවුවහොත් ඔබ අසාර්ථක විය හැක”. (බුහාරි 4802, මුස්ලිම් 1466)

ස්ත්‍රියක් ව විවාහය සඳහා තෝරා ගැනීමේ දී ඇගේ දැහැමිකමට ප්‍රමුඛතාවක් දිය යුතු බව මෙයින් දැක්වේ. අනෙකුත් සාධක කෙරෙහි ද සැළකිල්ලක් දැක්වීම තහනම් නොවන අතර නමුත් සාර්ථක විවාහ ජීවිතයක් සඳහා දැහැමිකම  මගින් ලැබෙන්නේ ඉතා විශාල දායකත්වයකි.

බිරිඳ හා සැමියාගේ වගකීම් හා අයිතිවාසිකම්

ඉස්ලාමීය පිළිවෙත අනුව පිරිමියෙකු හා ස්ත්‍රියක් අතර සිදුවන විවාහය ආර්ථික හෝ මුල්‍යමය හෝ ශාරීරික අවශ්‍යතාවන් මත පමණක් එක්ව විසීමක් නොවේ. එසේ එක්ව විසීම සඳහා  මහා කාරුණික දෙවිඳුන් විසින් ලබා දෙන ත්‍යාගයක් මෙන්ම එය පිවිතුරු ගිවිසුමකි. එමගින් ප්‍රීතිමත් තෘප්තිකර ජීවිතයක් සකස් කර ගනිමින් තම පරපුර පවත්වාගෙන යෑමට කටයුතු කිරීම  අපේක්ෂිතයි.  මුහම්මද් තුමාණන් වරෙක පවසා සිටියේ ඔබලා අතුරින් යහ මුස්ලිම්වරයා වන්නේ තම පවුලට යහ වූ පුද්ගලයාය.

සැමියාගේ ප්‍රධානතම වගකීම් වන්නේ තම බිරිඳට කරුණාව, ආදරය, ගෞරවයෙන් යුක්තව, හා ඉවසීමෙන් කටයුතු කිරීමයි.

බිරිඳගේ පුර්ණ ආර්ථික වගකීම පැවරෙන්නේ සමියාටය. බිරිඳට ආදායම් මාර්ග තිබුනත් ඒවා ඇගේ අනුමැතියෙන් තොරව ගැනීමට සැමියාට අයිතියක් නොමැත.

බිරිඳ විසින් තම සැමියාගේ ගෞරවය ආරක්ෂාවන පරිදි තම පතිවත රැකගෙන කටයුතු කළ යුතු වෙයි. තම සැමියාගේ වස්තුව හා ධනය ආරක්ෂා කිරීමට ද ඇය බැඳී සිටියි.

“….. ඔවුනට (ස්වාමි පුරුෂයින් සඳහා කළ යුතු වගකීම්) තිබෙන්නාක් සේ යහ අයුරින් ඔවුන් සඳහා (ස්වාමි පුරුෂයින්ගෙන් ලැබිය යුතු නිසි අයිතිවාසිකම්) ද ඇත. (එහෙත්) ඔවුනට වඩා පුරුෂයින්ට තරාතිරමක් ඇත. අල්ලාහ් අති බලසම්පන්නය සර්ව ප්‍රඥාවන්තය”. (අල් කුර්ආන් 2:228)

බිරිඳට ජීවත්වීම පිණිස නවාතැනක් (නිවසක්), ඇඳුම් පැළඳුම්, පෝෂණය, රෝගී අවස්ථාවන් හි උපස්ථානය  මෙන්ම යහපත් අයුරින් සියල්ල ඉටු කිරීම සැමියාගේ වගකීම් වෙයි.

සැමියා විසින් තම බිරිඳ සම්බන්ධව ඉටු කළ යුතු දෑ

I.      මහා කාරුණික අල්ලාහ් විසින් ස්ථාපිත නීතිය අනුව තම බිරිඳ සම්බන්ධව ස්වාමියා විසින්  සාධාරණ හා යුක්ති සහගත අයුරින් කටයුතු කළ යුතු වෙයි.

II.    ඇගේ හැඟීම් සම්බන්ධව ගරුකිරීමක් මෙන්ම අවධානයෙන් යුතුව කටයුතු කරන්න. ඇය සමග කාරුණිකව කටයුතු කරන්න.

III.  ඇය පිළිබඳ පිළිකුලක් හෝ දෙගිඩියාවකින් හෝ අව්නිශ්චිතභාවයකින් කටයුතු නොකරන්න.

IV.    ඇයට හිංසනයක් කිරීමේ චේතනාවෙන් ඇයව රඳවා නොතබාගන්න. ඇගේ සාධාරණ හා යුක්ති සහගත නිදහසට බාධා නොකරන්න.

V.     විවාහ බන්ධනයෙන් ඇය තෘප්තිකර නොවන්නේ නම් හෝ සැමියා ඇයට ආදරය හා දයාවක් නොදක්වන්නේ නම් විවාහ බන්ධනයෙන් නිදහස් වීමට ඇයට අවස්ථාව ලබා දෙන්න.

බිරිඳ විසින් තම සැමියා වෙනුවෙන් ඉටු කළ යුතු දෑ

I.      විවාහයේ කොටස් කාරියක් ලෙසින් පවුලේ සතුට හා සාර්ථකත්වය උදෙසා ඇය විසින් තම දායකත්වය ලබා දිය යුතුය.

II.    තම සැමියාගේ හැඟීම් සම්බන්ධව අවධානයෙන් හා පංගු කාරියක් ලෙසින් කටයුතු කළ යුතුය

III.  තම සැමියාගේ සතුට හා සැනසීම පිළිබඳ ව ඇය වඩාත් උනන්දුවෙන් කටයුතු කළ යුතුය. තම සැමියා සම්බන්ධයෙන් හිංසාකාරී හෝ පීඩාකාරී අයුරින් කටයුතු නොකළ යුතුය. මේ පිළිබඳ වඩාත් සුදුසු අයුරින් අල් කුර්ආනය කරුණු දක්වා ඇති අයුරු වෙත අපගේ අවධානය යොමු කරමු.

IV.    “තවද ඔවුහු කවරහුදයත්,  ‘අපගේ පරමාධිපතියාණනි, අපගේ බිරියන්ගෙන් ද අපගේ පරම්පරාවෙන් ද අපට නෙත් පිනවීම ලබාදෙනු මැනව! තවද අපට බිය භක්තිකයින් ලෙස මෙහෙය වන්නෙකු බවට පත් කරනු මැනව! යැ’යි පවසන්නන්ය”. (අල් කුර්ආන් 25:74)

V.     ඉහත දක්වන අයුරු වීමට නම් සැමියා හා බිරිඳ එකිනෙකාට ලැදිව, විශ්වසනීයත්වය රැක ගනිමින් හා අවංක අයුරින් කටයුතු කළ යුතු වෙයි. මෙය අන්‍යෝන්‍ය වශයෙන් බලපාන සාධකයන් ය.

VI.    තම සැමියාහට පමණක් ඇති අයිතීන් ලෙස සැලකෙන දෑ සම්බන්ධව අන් කිසිදු පිරිමියෙකුට සමීපතාවක් හෝ ප්‍රවේශයක් ලබා ගැනීමට ඉඩ නොහැරිය යුතුය. විශේෂයෙන් ම ලිංගික සම්බන්ධතාව පිළිබඳ ව මෙය ඉතා වැදගත් අයුරින් ම ක්‍රියාත්මක කළ යුතුය.  තම සැමියා අකැමැති කිසිවෙකු ව ඇය විසින් තම නිවසට නොකැඳවිය යුතුය.

තව බොහෝ කරුණු මෙයට එකතු කිරීමට ඇතත් ඉහත කරුණු පිළිපදින්නේ නම් සඳහන් නොකළ කරුණු නිරායාසයෙන්ම ඉවත්ව යනු ඇත. පවුල් ජීවිතයක් අසාර්ථක වීමෙන් තමන්ගේ දරුවන් මානසික වශයෙන් පත් වන්නේ ඉතා කම්පනීය තත්ත්වයකටය. අප සිතේ ඇතිවන උද්වේගය අනුව ක්‍රියා නොකොට නිතර ඉවසිලිවන්තව කටයුතු කරන්නේ නම් අපගේ ජීවිත ඉතා අලංකාර වනු නිසැකය.

අප මෙම අදහස් සියල්ල ඉදිරිපත් කළේ බහු වාර්ගික හා බහු ආගමික සමාජයක එකිනෙක පිළිබඳ ව දැනුවත්වීම තුළින් අප අතර සුහද හා සාමකාමී බැඳියාවක් ගොඩ නැගීමට උපකාරී වේ යයි යන අදහසිනි. අපි සත්‍යය දැනගනිමු. සාමකාමී රටක් ගොඩ නැගීමට මෙමගින් එකට අත්වැල් බැඳගෙන අප සැමගේ දායකත්වය ලබා දෙමු.
[10:16, 09/10/2023] Dahlan Br: ඉන්දික තොටවත්ත විසින් අල් කුර්ආනය බයිබලයෙන් පිටපත් කරගත් ග්‍රන්ථයක් යැයි චෝදනා කරණ ලදී මේ පිළිබඳ ව මහාචාර්ය ෂාහුල් හමීඩ් විසින් සකස් කරණ ලද ඉංග්‍රීසි ලිපියක් ඉදිරිපත් කළෙමු. නමුත් ජාත්‍යන්තර ඉස්ලාම් විරෝධී මාධ්‍යය මගින් දක්වනු ලබන පදනම් විරහිත හේතු කිහිපයක් පිළිබඳ ව මෙම ලිපියෙන් සාකච්ඡා කිරීමට අදහස් කරන්නෙමු. තොටවත්ත විසින් මතු කළ චෝදනාව අංශු මාත්‍රයක බුද්ධියක් ඇති අයෙකුට කොහෙත්ම පිළිගත නොහැකි ආකාරයට කුරආනය හා බයිබලය අතර ඇති පරස්පර කරුණු 100 කට අධික ප්‍රමාණයක් ඊළඟ ලිපියෙන් ඉදිරිපත් කරන්නට බලාපොරොත්තු වන්නෙමු. මෙම මාතෘකාවේ අවසාන ලිපිය ලෙසින් අල් කුරආනය සසදාතනික ප්‍රාතිහාර්යයක් බව ඇති කරුණු කිහිපයක් ඉදිරිපත් කරන්නට අදහස් කරන්නෙමු. ඉන්ෂා අල්ලාහ්.

තොටවත්තගේ මෙම චෝදනාවට අන්තර්ගත කරුණු එකිනෙක ඉතා යථාර්ථවාදී ව හා තර්කානුකුලව විමසා බැලීමක් පහතින් ඉදිරිපත් කොට ඇත්තෙමු.

1. මුහම්මද් තුමාණන් විසින් කිතුනු රෝම වැසියෙකු වූ කම්මල්කරුවෙකුගෙන් කුර්ආන වැකි ඉගෙන ගන්නා ලදී.
මුහම්මද් තුමාණන්ගේ කාලයේ විසු ඉස්ලාමිකයින් නොවූ අරාබිවරුන් කිහිපදෙනෙකු විසින් මක්කා මායිමේ විසු කිතුනුවෙකු වූ රෝම ජාතික කම්මල්කරුවෙකුගෙන් (යකඩ තලන්නෙක්) මුහම්මද් තුමාණන් විසින්  කුර්ආනය ඉගෙන ගත් බව චෝදනා ඉදිරිපත් කළහ. මුහම්මද් තුමාණන් ඇතැම් අවස්ථාවන් හි මෙම කම්මල්කරුගේ වැඩ කටයුතු නැරඹීමට එම ස්ථානයට යෑම සිරිතක් ව පැවතිණි. මේ පිළිබඳ ව ඉතා නිවැරදි හා සත්‍යය විග්‍රහය පහත සඳහන් අල් කුර්ආන් වැකියෙන් ම ඉදිරිපත් කොට ඇත.

“ඔහුට එය (අල් කුර්ආනය) එක් මිනිසෙකු උගන්වන්නේ යැයි ඔවුන් පවසන බව අපි නියත වශයෙන් ම දනිමු. (කෙසේ වෙතත්) මොවුන් ඉඟි කොට පෙන්වන (එම) තැනැත්තාගේ භාෂාව විදේශ වුවකි. මෙය (අල් කුර්ආනය) නම් පැහැදිලි අරාබි භාෂාවෙන්ය”. (අල් කුර්ආන් 16:103)

ඉතා අල්ප වශයෙන් අරාබි භාෂාව හැසිරවීමට හැකියාව තිබු විදේශ භාෂාවක් තම මව් බස වූ පුද්ගලයෙකු,මුස්ලිම් හා මුස්ලිම් නොවන අරාබි භාෂා විශේෂඥයින් විසින් ඒකමතිකව පිළිගත් කරුණක් වූ අල් කුර්ආනයේ උත්තරීතර අරාබි භාෂා යෙදුම් හා අරාබි සාහිත්‍යයේ ප්‍රාතිහාර්යයක් ලෙස සැලකෙන මෙම දේව ග්‍රන්ථය ඉගැන්වීමේ මුල් ගුරුවරයා බවට පත් විය හැක්කේ කෙසේද?. මෙම රෝම කම්මල්කරු විසින් මුහම්මද් තුමාණන් ට අල් කුර්ආනය ඉගැන්වූ බව පැවසීම ඉංග්‍රීසි භාෂාව හරිහැටි නොදැන සිටි චීන සංක්‍රමනිකයෙකු විසින් විලියම් ෂේක්ස්පියර්ගේ ගුරුවරයා ව සිටි බව පැවසීමට සමාන ප්‍රකාශනයකි.
2. කදීජා තුමියගේ ඥාතියෙකු වූ වරඛා ගෙන් මුහම්මද් තුමාණන් විසින් අල් කුර්ආනය හදාරන ලදී
මෙය මේ පිළිබඳ ව ඇති දෙවැනි චෝදනාවයි.

මුහම්මද් තුමාණන්ගේ යුදෙව් හා කිතුනු උගතුන් සමග තිබු සම්බන්ධතාවන් ඉතාමත් ම සීමා සහිතය. එතුමා දැන සිටි ප්‍රධාන පෙලේ කිතුනුවෙකු වුයේ එතුමාගේ පළමු බිරිඳ වූ කදීජා තුමියගේ ඥාතියෙකු වූ අන්ධ වයෝවෘධයෙකු වූ වරඛා ඉබ්න් නෞෆල් ය. ඔහු අරාබි පරපුරක් ඇත්තෙකු වුවද කිතුනු දහම පිළිගෙන කිතුනු දහම පිළිබඳ දැනුමැත්තෙකු විය.  මුහම්මද් තුමාණන් විසින් මෙම වරඛා ව මුණගැසී ඇත්තේ දෙවරක් පමණි. ඉස්ලාමීය දේව පණිවිඩය ලැබෙන්නට පෙරාතුව වරක් කාබා හි නැමදුම් කරමින් සිටින  විටත් ඉස්ලාමීය දේව පණිවිඩය ලැබුණු විගස මේ පිළිබඳ තොරතුරු විමසීමට ගිය විටත් පමණි. පළමු  ඉස්ලාමීය දේව පණිවිඩය ලැබී වසර තුනකින් පමණ වරඛා මෙලොවින් සමුගත් අතර අල් කුර්ආනය වසර විසි තුනක කාලයක් තිස්සේ පහළ කරන ලද්දකි. එහෙයින් මෙම චෝදනාව කිසිදු පදනමකින් තොරවූ අභූත එකක් බව ඕනෑම අයෙකුට නිසැකවම පෙනී යනු ඇත.

3. මුහම්මද් තුමාණන් විසින් කිතුනු ආ යුදෙව්වන් සමග පවත්වන ලද ආගමික සාකච්ඡා මගින් අල් කුර්ආනය සකස් කරන ලදී.

මෙය ඔවුන් ඉදිරිපත් කරන තවත් චෝදනාවකි. මුහම්මද් තුමාණන් විසින් කිතුනු හා යුදෙව්වන් සමග ආගමික සාකච්ඡා පවත්වන ලද බව සත්‍යයකි. නමුත් මෙසේ සිදු කොට ඇත්තේ අල් කුර්ආනයේ අලමු පණිවිඩය පහළ වී වසර දහ තුනකට පසුව මදීන නගරයේදී ය. මෙයද පදනම් විරහිත හා අර්ථ විරහිත අභූත චෝදනාවකි. මෙම සාකච්ඡා මගින් මුහම්මද් තුමාණන් කටයුතු කොට ඇත්තේ ඉස්ලාමීය දහමේ අදහස ඔවුන්ට පහදා දීමටය. යුදෙව්වන් හා කිතුනුවන් ඒකදේවත්යෙන් බැහැර වී වැරදි මගක ගමන් කරමින් සිටිනා බව ඔවුන්ට පහදා දීම පිණිසය. මෙම සාකච්ඡා හේතුකොටගෙන මෙම කිතුනු හා යුදෙව් වැසියන් කිහිප දෙනෙක් ම ඉස්ලාමය වැළඳ ගන්නා ලදී.
4. මුහම්මද් තුමාණන් විසින් අරාබි ප්‍රදේශයෙන් බැහැර ප්‍රදේශයන් හි හමුවූ යුදෙව් හා කිතුනුවන් ගෙන් අල් කුර්ආනය සකස් කරන ලදී.

මෙයද ඉහත චෝදනා ලෙසම ඉතාම අර්ථ ශුන්‍ය චෝදනාවකි. සියළුම ඓතිහාසික තොරතුරු පරිශීලනය කර බැලීමේ දී තමාව මහා කාරුණික දෙවිඳුන්ගේ අවසාන නබිවරයා ලෙස තෝරා ගැනීමට පෙර අරාබියෙන් පිට ගොස් ඇත්තේ තෙවරක් පමණි. වයස නවයේ දී එතුමාගේ මව සමග ඥාතීන් හමුවීමට මදීන නගරයට යෑම, නවය හා දොළහ අතර කාලයේ දී තම පියාගේ සහෝදරයෙකු වූ අබු තාලිබ් සමග සිරියාවට ව්‍යාපාරික ගමනක යෙදීම හා වයස විසි පහේදී කදීජා තුමියගේ ව්‍යාපාරික තවලමේ නායකයා ලෙස සිරියාවට යෑම මෙම අවස්ථා තුනයි අපට දකින්නට ඇත්තේ. මෙම අවස්ථා තුනේදී යුදෙව් හා කිතුනු ජනයා සමග ඇති වෙන්නට ඇති සීමිත කතාබහ පදනම් වී අල් කුර්ආනය සකස් කළ බව පැවසීම ඉතාම බොළඳ චෝදනාවක් බව ඉතාම පැහැදිලිව දකින්නට ඇත.
5. මුහම්මද් තුමාණන් විසින් අල් කුර්ආනය යුදෙව් හෝ කිතුනුවන්ගෙන් ඉගෙන නොගත් බවට ඇති යථාර්ථවාදී සාධක

මුහම්මද් ධර්ම දුතයාණන්ගේ දෛනික ජීවිතය සැමට දැක ගැනීමට හකවන පරිදි වූ විවෘත පුස්තකයක් විය. සැබැවින්ම මුහම්මද් තුමාණන්ට තම නිවසේ පුද්ගලික නිදහස රැකගැනීමට හැකි වන පරිදි අන් අය කටයුතු කළ යුතු බව දේව පණිවිඩයක් ද ලැබ තිබිණි. මිනිසුන් පවසන දේ දේව පණිවිඩයක් ලෙස පැවසීම එතුමා කළේ නම් එය ජනයාගෙන් සැඟවුණු රහසක් ලෙස බොහෝ කල් පැවතීමට ඉඩකඩ නොතිබිණි.
අවුරුදු 23ක් කල් පැවති ධර්මදුත මෙහෙවර කාලයේ දී ඉස්ලාමය වැළඳ ගත් බුද්ධමත් හා විචාරශීලී  කුරෛෂ් නායකයින් හට මුහම්මද් තුමාණන්ගේ ධර්මදුත මෙහෙවර පිළිබඳ කිසිදු ආකාරයක සැකයක් නොතිබිණි. මුහම්මද් තුමාණන්ගේ සතුරන් ද එතුමා පිළිබඳ ඔවුන් ඉදිරිපත් කළ චෝදනාව සනාථ කිරීම සඳහා එතුමාගේ සියළු ක්‍රියාවන් පිළිබඳ ඉතාම සමීප නිරීක්ෂණයකින් පසු වූහ. එම යුගයේ කිතුනු හා යුදෙව්වන් සමග අල් කුර්ආනයේ වැකි ඉදිරිපත් කිරීමේ දී කිසිදු ආකාරයක සම්බන්ධයක් පවත්වාගෙන ගිය බවට එතුමාණන්ගේ සතුරන්ට ද ඔප්පු කළ හැකි කිසිදු සාක්ෂියක් නොවීය. එහෙයින් අල් කුර්ආනය පිළිබඳ ව මිනිස් මුලාශ්‍රයක් නොමැති බවට ඓතිහාසුකව හා යථාර්ථවාදීව බලන කෙනෙකුට පෙනීයන සත්‍යයකි. සත්‍යය වශයෙන්ම අල් කුර්ආනය දේව පණිවිඩයක් බව මේ අනුව පෙනී යනු ඇත.

6. මුහම්මද් තුමාණන් හට කිසිදු සාක්ෂරතාවක් නොතිබුණි
අල් කුර්ආනය මුහම්මද් තුමාණන්ගේ නිර්මාණයක් ලෙසත් අන් මුලාශ්‍රයන්ගෙන් පිටපත් කරගත්තක් ලෙසට ඇති සියළු තර්ක ඓතිහාසිකව සනාථ කොට ඇති එතුමාණන්ගේ අනක්ෂරතාවයෙන් බිඳ වැටී යනු ඇත. අල් කුර්ආන්\යේ 29 වන පරිච්ඡේදයේ 48 වැනි වැකිය මේ බවට සාක්ෂි දරයි.

“(නබිවරය) මෙය (අල් කුර්ආනය) ට පෙර නුඹ කිසිදු පුස්තකයක් කියවා නොමැත. තවද නුඹ නුඹගේ දකුණතින් එය ලියා (පුරුද්දක්) ඇති අයෙකුදු නොවන්නේය. එසේ වුයේ නම් මෙම අසත්‍යවන්තයින් (මෙය) ඔබ විසින් මනඃකල්පිත කරගත්තේ යැයි මිස අල්ලාහ් විසින් පහළ කළේ නැතැයි සැක සිතන්නට  ඉඩ තිබිණි”. (අල් කුර්ආන් 29:48)

අල් කුර්ආනය දේව පණිවිඩයක් නොවන බව බොහෝ අය සැක හිතන්නට ඉඩ ඇති බව පෙරම දැන සිටි මහා කාරුණික දෙවිඳුන් විසින් මෙම පණිවිඩය පහළ කිරීම පිණිස අනක්ෂරතාවක් ඇත්තෙකු තෝරා ගැනීම තුළින් එම තර්කය සහමුලින්ම පරාජයට පත් කොට ඇත.  මේ පිළිබඳ ව ඇති අල් කුර්ආන් වදන් වෙත අවධානය යොමු කරමු.

“කවරෙකු පිළිබඳ ව ඔවුන් සතුව ඇති තව්රාතයේ හා ඉන්ජීලයේ සටහන් කර තිබීම ඔවුන් දකින්නේ ද, එම (ලියන්නට කියවන්නට නොහැකි) අනක්ෂර නබිවරයානන්වූ රසුල්වරයානන් අනුගමනය කරන ඔවුන් හට ඔහු යහපත විධානය කරන්නේ ය”. (අල් කුර්ආන් 7:157)

එතුමාගේ අනක්ෂරතාව පිළිබඳ ව අල් කුර්ආන් 7:158 හා අල් කුර්ආන් 62:2 හිද සඳහන් ය.
7. එම යුගයේ අරාබි බෛබලයක් නොතිබිණි

අරාබි බසින් වූ බෛබලයක් මුහම්මද් තුමාණන්ගේ කාලයෙහි නොතිබුණි. පැරණි ගිවිසුමේ අරාබි ග්‍රන්ථයක් එළිදක්වන ලද්දේ වර්ෂ 900 හි දීය. එනම් මුහම්මද් තුමාණන් මෙලොවින් සමුගෙන වර්ෂ 250කට පසුවය. නවගිවිසුමේ අරාබි ග්‍රන්ථයක් පළමු වරට එළිදක්වන ලද්දේ වර්ෂ 1616 හි දීය. එනම් මුහම්මද් තුමාණන් මෙලොවින් සමුගෙන වර්ෂ 1000 කට පමණ පසුවය. එහෙයින් මෙම චෝදනා කිසිවක් සත්‍යයෙන් තොරවූ කිසිදු පදනමකින් නොයුක්තවූ හිස් ප්‍රලාප පමණක් බව ඕනෑම අයෙකුට වැටහෙනු අහ.
8. බෛබලයේ හා අල් කුර්ආනයේ සමානකම් ඇත්තේ පොදු මුලාශ්‍රයක් හේතුවෙනි.

බෛබලයේ හා අල් කුර්ආනයේ ඇතැම් සමාන කරුණු දක්නට ඇත්තේ මහා කාරුණික දෙවිඳුන් මෙම පණිවිඩ දෙකෙහිම මුලාශ්‍රය හේතුවෙනි. ජේසු තුමාණන් හට පහළ කළ ඉන්ජීලය එලෙසම වර්තමාන බෛබලය ලෙස මුස්ලිම් වරුන් නොසලකති. ඉන්ජීලයේ හා තව්රාතයේ ඇතැම් සාධක වර්තමාන බෛබලයේ තිබිය හැක යන්න පමණි අප විසින් පිළිගැනෙනු ලබන්නේ.

9. ඉස්ලාමිකයින් තව්රාත්, සබුර්, ඉන්ජීල් සහ අල් කුර්ආනය සත්‍යය දහම් ලෙස පිළිගනිති

මහා කාරුණික අල්ලාහ් විසින් පහළ කරන ලද පණිවිඩ හතරක් අල් කුර්ආනයේ නම් වශයෙන් සඳහන් කොට ඇත. ඒවා නම් මුසා (මෝසෙස්) ධර්ම දුතයාණන්ට පහළ කරන ලද තව්රාතය, දාවුද් (දාවිත්) ධර්මදුතයාණන්ට පහළ කරන ලද සබුර්, ඊසා (ජේසුස්) ධර්මදුතයාණන්ට පහළ කරන ලද ඉන්ජීලය හා අවසන් ධර්මදුතයාණන් වූ මුහම්මද් තුමාණන් හට පහළ කරන ලද අවසන් දේව පණිවිඩය වූ අල් කුර්ආනයයි. ඉස්ලාමීය විශ්වාසයේ ප්‍රධාන කුළුණු වන්නේ මෙයට පෙර පැමිණි සියළු නබිවරුන් හා සියළු දේව පණිවිඩ සියල්ල සත්‍යය බව පිළිගැනීමයි. දෙවිඳුන් විසින් පළමු මිනිසා වූ ආදම් තුමාව (එතුමා කෙරෙහි මහා කාරුණික අල්ලාහ්ගේ ආශීර්වාදය ඇති වේවා) නිර්මාණය කිරීමෙන් පසු එක් මූලික පණිවිඩයක් නිරතුරුව මනුෂ්‍ය වර්ගයා වෙත පහළ කරන ලදී. මෙම පණිවිඩය වෙත ආරාධනා කිරීම පිණිස කාලයෙන් කාලයට විවිධ ධර්ම දුතයින් ව පත් කරන ලදී. ආදම්, නුහ්, ඉබ්‍රාහිම්, මුසා, ඊසා හා මුහම්මද් (මේ සැවොම වෙත මහා කාරුණික අල්ලාහ්ගේ ආශීර්වාදය අත්වේවා) මෙම ධර්ම දූතයින් අතර ප්‍රධාන තැනක් ගන්නා අතර එම මූලික පණිවිඩයේ සාරාංශය පහතින් දක්වා ඇත්තෙමු.

ü සත්‍යය දෙවිඳුන් වූ අල්ලාහ් ඒකීය ය

ü ඔහුගේ ශක්තියෙහි, බලයෙහි හෝ ගුණාංගයන් හි අන් කිසිදු සහකරුවෙකු හෝ කොටස් කරුවෙකු හෝ නොමැත

ü ඔහුට සමාන කිසිවක් හෝ කිසිවෙකු නොමැත

ü නැමදුමට ඔහු හැර අන් කිසිවෙකු නොමැත

ü මෙලොව මතුලොව ජයග්‍රහණය උදෙසා සත්‍යය දෙවිඳුන් ව විශ්වාස කොට ඔහු විසින් මිනිසුන් අතුරින් තෝරාගත් ඔහුගේ ධර්ම දූතයන් මඟින් දෙනු ලැබූ මඟ පෙන්වීම අනුව මිනිස් ජීවිතය සකස් කර ගත යුතුය.

ඉහත පණිවිඩය අනුව ජීවිතය සකස් කර ගැනීම ‘ඉස්ලාමය’ නොහොත් දෙවිඳුන්ට අවනත වී සාමය අත්කර ගැනීම ලෙස දක්වනු ලැබේ. මෙම පණිවිඩය හා අනෙකුත් මඟ පෙන්වීම් ජනයාට ලබාදීම පිණිස සත්‍යය දෙවිඳුන් විසින් කලින් කලට ජනයා අතුරින් තෝරාගත් ධර්ම දුතයින් ව පත් කරන ලදී. එම ධර්ම දුතයින්ගෙන් අපේක්ෂිත වගකීම් කිහිපයක් පහතින් සංක්ෂිප්තව දක්වා ඇත්තෙමු.

1)    සත්‍යය දෙවිඳුන් විසින් ලබා දෙන්නාවූ මඟ පෙන්වීම් ජනයා වෙත ලබා දී ඒවා පිළිපැදීමට දිරි ගැන්වීම

2)    දෙවිඳුන්ගේ ඒකීයත්වය පිළිබඳ ජනයා වෙත කරුණු පහදා දීම

3)    තම ජනයා වෙත පරමාදර්ශී චරිතයක් වීම

4)    දෙවිඳුන් පිළිබඳ ව බියබැතිමත්කමින් යුක්තව දෙවිඳුන් ලබා දී ඇති මඟ පෙන්වීම් අනුව ජීවිතය සකස් කර ගැනීමට ජනයාට උපදෙස් දීම

5)    තම ජනයා ව ඉස්ලාමීය වත්පිළිවෙත් හා ඉස්ලාමීය සාරධර්ම පිළිබඳ දැනුවත් කිරීම

6)    දෙවිඳුන් ලබා දී ඇති නිවැරදි මඟ පෙන්වීමෙන් බැහැරව කටයුතු කරන්නන්, විශ්වයේ අධිපති ඒකීය සත්‍යය දෙවිඳුන් හැර අනෙකුත් මිත්‍යා දෙවිවරු හා ප්‍රතිමා වෘක්ෂ වැනි භෞතික දැයට නමදුම් කරන්නන් වෙත සත්‍යය පහදා දී නිවැරදි මඟට ආරාධනා කිරීම

7)  මිනිසාගේ මරණින් මතු ජීවිතය, විනිශ්චය දිනය, අපාය හා ස්වර්ගය වැනි කරුණු පිළිබඳ සත්‍යය පහදා දීම මෙම වගකීම් අතුරින් වැදගත් සාධකයන් ය.

මහා කාරුණික දෙවිඳුන්ගේ සියලු ධර්ම දුතයින් අතරේ වූ ඉහතින් දක්වන ලද පොදු වගකීම් හේතුවෙන් සියළු දේව පණිවිඩ අතරේ පොදු සමානතාවන් තිබීම අසාමාන්‍ය කරුණක් නොවන බව ඕනෑම අයෙකුට පැහැදිලිවන සත්‍යයයකි.

මෙම ලිපියෙන් අප අපේක්ෂා කරන්නේ අන්‍යෝන්ය අවබෝධය තුළින් සුහද හා සාමකාමී සමාජයක් බිහිකිරීමයි. එහෙයින් අපි එකිනෙකා සමග අත්වැල් බැඳගෙන ඉදිරි ගමනක් අරඹමු.