“දේව විශ්වාසය” පිළිබඳ සහජ හැඟීම
මිනිසා මිහිතලය මත කෙටි කලක් ගත කොට ඉන් සමු ගනී. මරණින් මතු ජීවිතයක් ඇති බව සියලු දහම් උගන්වයි. එසේ නම් මිනිසාගේ ජීවිතයේ අරමුණු අතර මෙලොව හා මතු ලොව ජය ගැනීම ප්‍රමුඛතාවක් දිය යුතු කරුණක් ලෙස අපි දකින්නෙමු. මිනිසා මතු ලොව ජය ගන්නේ මෙලොව ජීවිතය උපයෝගී කර ගනිමිනි. එසේ නම් මෙලොව ජීවිතය අවබෝධ කර ගැනීම අත්‍යවශ්‍ය වෙයි. මිනිසා ජීවත් වන මිහිතලය ඇතුළු විශ්වයට නිශ්චිත ආරම්භයක් ඇති බව නූතන විද්‍යාව පවසයි. ආරම්භයක් ඇති සියල්ලට හේතුවක් අනිවාර්යයෙන් තිබිය යුතුය යන්න කිසිදු සැකයකින් තොරව පිළි ගත හැකි සත්‍යයකි. විශ්වය ආරම්භ කළ බලය විසින් ම මුළු මහත් විශ්වයම ඉතා අලංකාර සැලසුමකින් කළමනාකරණය කරනු දැකිය හැකිය. ආරම්භයක් ඇති දෑට ආරම්භකයෙකු සිටිය යුතුවාක් මෙන් ම සැලසුමක් සඳහා සැලසුම්කරුවෙකු සිටිය යුතු බව පිළිගැනීමට කිසිදු අසීරුතාවක් තිබිය නොහැක. විශ්වයේ ආරම්භකයා, සැලසුම්කරුවා හා පාලකයා වූ මෙම අසීමිත බලය, විශ්වයේ අධිපති පාලක එකම සත්‍යය දෙවිඳුන් යැයි හඳුන් වන්නෙමු.
දේවාලයක වැඩ සිටිනවා යැයි සිතා විවිධ දෙවිවරුන්ට ප්‍රතිමා සාදා වැඳුම් පිදුම් කිරීම වර්තමාන සමාජයේ සම්ප්‍රදාය වී ඇත. මෙසේ බොහෝ විට දේවත්වය දී ඇත්තේ මිනිසුන් අතර ජීවත් වී මියගිය යහ මිනිසුන්ට බව නොරහසකි. මෙවන් මිථ්‍යාවන් ඉවත් කොට විශ්වයේ සැබෑ අසමසම අධිපති හා පාලක බලය කවුරුන්දැ’යි තේරුම් ගැනීම මිනිස් ජීවිතයේ වැදගත් ම අරමුණක් වෙයි. ලෝක ජනගහනයෙන් අති මහත් බහුතරයක් දේව විශ්වාසය අනුමත කරන අතර මෙම විශ්වාසයන් අතර ද වෙනස්කම් දැකිය හැක. බහුතරය අනුමත කළ පමණින් කිසිවක් සත්‍යය විය නොහැකි බව අපි දනිමු. එලෙසම සුළුතරයක් විසින් ප්‍රතික්ෂේප කළ පමණින් ද කිසිවක් අසත්‍ය යැයි නිගමනය කළ නොහැක. තවත් සුළු පිරිසක් තමන් ව අදේවවාදීන් යැයි හඳුන්වා ගනිමින් දේව විශ්වාසය ප්‍රතික්ෂේප කරති. තවත් පිරිසක් තමන් අනුගමනය කරන දහම අදේවවාදී දර්ශනයක් යැයි පවසමින් දේව විශ්වාසය ප්‍රතික්ෂේප කරති. තවත් පිරිසක් අදේවවාදී දහමක සාමාජිකයින් යැ’යි තමන් ව හඳුන්වා ගන්නා අතර දෙවියන් වැඩ සිටිනවා යැ’යි විශ්වාස කරන ස්ථාන සාදා ගනිමින් පුද පුජා පවත්වමින් දෙව් පිහිට පැතීමට කටයුතු කරති. එනිසා මිනිස් ජීවිතයේ වැදගත් ම ගැටලුව හා අභියෝගය ලෙස සැලකෙන දේව විශ්වාසය පිළිබඳ ව කරන්නා වූ බුද්ධිමය සංවාදයකට අප හා සහභාගී වන ලෙස ඉතා කාරුණික ව ආරාධනා කරන්නෙමු.
අදේවවාදී සංකල්ප හා දහම් අදහන්නන් අතරේ ද ඇතැම් විට සෘජු ව මෙන්ම වක්‍ර ආකාරයෙන් දේව විශ්වාසයක් දැක ගත හැකිය. මිනිස් මනසේ තිබෙන යම් හේතුවක් නිසා මෙසේ විශ්වාස කරන බව මෙතුළින් පැහැදිලි වෙයි. ඇත්තෙන්ම සෑම මිනිසෙකුගේම චෛතසිකය අභ්‍යන්තරයේ මුළු මහත් විශ්වයට අධිපති ගුප්ත පාලන ශක්තියක් තිබෙනවා යන හැඟීමක් පවතී. මෙම විශ්වාසය ඔවුන්ට ලැබී තිබෙන්නේ උපතින්මය. මනෝ විද්‍යාඥයින් ද මේ බව පැහැදිලිවම සඳහන් කරති. 2008 ජුලි 26 වැනි දින ඕස්ට්‍රේලියාවේ පළ කෙරුණු “The Age” නම් පුවත්පතට ලිපියක් සපයමින් බාර්නි ස්වාට්ස් නම් ලේඛකයා පහත සඳහන් අයුරින් ඉතා වැදගත් තොරතුරු කිහිපයක් ඉදිරිපත් කොට තිබේ.
“ඔක්ස්ෆඩ් විශ්ව විද්‍යාලයේ මනෝ විද්‍යාඥවරියක වූ ආචාර්ය ඔලිවෙරා පෙට්‍රොවිච් පවසා සිටි පරිදි බිළින්දන් දේව විශ්වාසය හා තදින් බැඳී ඇති අතර අදේවත්වය ඔවුන් පසු ව අත් කර ගන්නක් බවයි. බටහිර ඕස්ට්‍රේලියානු විශ්ව විද්‍යාලය මගින් ‘දහම හා මනෝ විද්‍යාව’ යන තේමාව යටතේ පවත් වන ලද සම්මන්ත්‍රණයකදී පෙර පාසැල් දරුවන් පවා ඔවුන්ගේ භෞතික ලෝකය පිළිබඳ අවබෝධය තුළ දේවධර්ම සංකල්පයන් නිර්මාණය කළ බවද ආචාර්ය ඔලිවෙරා පෙට්‍රොවිච් පවසා සිටියාය. දහම් පිළිබඳ මනෝ විද්‍යාත්මක විශේෂඥවරියක් වන ආචාර්ය ඔලිවෙරා පෙට්‍රොවිච් පවසා සිටියේ මිනිසාගේ ස්වභාවිකත්වය දේව විශ්වාසය ද නැතහොත් අදේවත්වය ද යන්න පිළිබඳ මනෝ විද්‍යාඥයින් අතරේ විවාදයක් තිබු අතර ඇගේ මතය වුයේ දේව විශ්වාසය උගන්වනු ලබන්නක් නොව ස්වභාවයෙන් ම වර්ධනය වන්නක් බවයි. ‘The Age’ සඟරාව වෙත ඇය පවසා සිටියේ “දේව විශ්වාසය මිනිස් චෛතසිකයට ඉතා තදින් ම බැඳී ඇති බවය. ආචාර්ය පෙට්‍රොවිච් පවසා සිටියේ තම නිගමනයන් විවිධ අධ්‍යයනයන් මත පදනම් වූවක් වන අතර විශේෂයෙන්ම වයස අවුරුදු 4 සිට 6 දක්වා වූ ජපාන දරුවන් අතරේ හා ආගමික විශ්වාසයන් හතකට අයත් වූ වයස අවුරුදු 5 සිට 7 දක්වා වූ බ්‍රිතාන්‍ය දරුවන් 400 ක් අතරේ කළ අධ්‍යයනයන් මෙම නිගමනයට ඒමට උපකාරී වූ බවය. අදේවත්වය සහතික වශයෙන්ම තමන් විසින් අත් කර ගන්නා ස්ථාවරයක් වන අතර මිනිස් සහජත්වයේ කොටසක් නොවන බව ඇය විසින් තරයේම පවසා සිටින ලදී”. මේ පිළිබඳ වැඩි විස්තර ආචාර්ය ඔලිවෙරා පෙට්‍රොවිච්ගේ “Child’s Theory of the World” නම් ග්‍රන්ථයේ සඳහන් වෙයි. [Dr Olivera Petrovich – “Child’s Theory of the World”].
එලෙසම ඔක්ස්ෆර්ඩ් විශ්ව විද්‍යාලයේ මානව විද්‍යාව හා මනස පිළිබඳ මධ්‍යස්ථානයේ ජ්‍යේෂ්ඨ පර්යේෂකයෙකු වූ ආචාර්ය ජස්ටින් බැරට් (Dr. Justin Barrett) ද මිනිසුන් තුළ තිබෙන මෙම සහජ දේව විශ්වාසය පිළිබඳ ව මෙසේ පවසයි: “පසුගිය දශකයක පමණ කාලයක් තුළ ඒකරාශී වූ විද්‍යාත්මක සාක්ෂීන් විමසුමකට ලක් කිරීමේදී තවත් වැදගත් කරුණක් අනාවරණය වෙනවා. එනම් අපි පෙර නොසිතුවාට වඩා බොහෝ දේවල් ළමා මනසේ වර්ධනය තුළ සහජයෙන්ම අන්තර්ගත වී තිබෙනවා. ස්වභාවික ලෝකය නිර්මාණය වූ එකක් හා එයට අරමුණක් ඇති බවත් යම් ආකාරයක ඉහළ බුද්ධියක් මෙම අරමුණ පසුපස සිටින බවත් පිළිගැනීමේ හුරුපුරුදු බවක් ළමා මනසේ ස්වභාවිකවම ඇති වී තිබෙන බව දැකගන්න පුළුවන්”
ආචාර්ය ජස්ටින් බැරට් (Dr. Justin Barrett) පවසන අන්දමට “යොවුන් වියේ සිටින්නන් ලොව සියලු දෑ අරමුණක් ඇති ව නිර්මාණය කොට ඇති බව සිතන නිසා ඔවුන් අතර උත්තරීතර දෙවි කෙනෙකු විශ්වාස කිරීමේ පූර්ව නැඹුරුවක් තිබෙනවා. එනම් කෙනෙක් දෙවියන් ව විශ්වාස කරන්නේ මිනිස් මනස එසේ විශ්වාස කිරීමට ස්වභාවිකවම හැඩ ගැසී තිබීම නිසයි”. ජස්ටින් බැරට් පවසන්නේද මෙම විශ්වය නිර්මාණය කර පරිපාලනය කරන්නා වූ නිර්මාණකරුවෙකු සිටිනවා යන විශ්වාසය සමාජයේ බලපෑමෙන් කෙනෙකුගේ සිත තුළ ඇති නොවන බවයි [Justin L. Barrett, Jonathan A. Lanman – “The Science of Religious Beliefs”]. දෙමව්පියන් විසින් හෝ පාසල් අධ්‍යාපනය තුළින් දේවත්වය පිළිබඳ ඉගැන්වීමක් නොකළ ද කුඩා දරුවන් තුළ දේව විශ්වාසයක් ඇති වන බව පවසන ඔහු කාන්තාර දූපතක තනි ව හදා වඩා ගත්තත් මෙම විශ්වාසය ඇති වීම වැළැක්විය නොහැකි බව ඔහුගේ අවසාන තීරණයයි.
“අපි ළමුන් කිහිප දෙනෙක් එක් දූපතකට දැමුවාට පසු එහි ඔවුන් විසින්ම ස්වභාවික ව හැදී වැඩුණා නම් ඔවුන් දෙවියන් ව විශ්වාස කරනවා” [Justin L. Barrett – “Why Would Anyone Believe in God?”]. මෙම පරීක්ෂණ වලින් අපට පෙනී යන්නේ මිනිසා සහජයෙන් අදේවවාදියෙකු හෝ නාස්තිකවාදියකු නොව දෙවි කෙනෙක් විශ්වාස කරන්නෙක්, දේවවාදියෙක් ලෙස උපදින බවය. මුහම්මද් ධර්ම දුතයාණන් වරෙක පවසා සිටියේ සෑම දරුවෙක් ම මෙම පිවිතුරු සහජ හැඟීම (ෆිත්රා) සමග බිහි වන අතර එම දරුවාගේ දෙමව්පියන් විසින් විවිධ විශ්වාසයන් කරා දරුවා ව යොමු කරවන බවයි [Sahih Muslim, Hadees No:2658]. මෙම සත්‍යය ස්වභාවයෙන් බැහැර ව එයට පටහැණි වූ ආදේශකයන් තබා ගැනීමයි අද සිදු වෙමින් පවතින්නේ. එනම් සමාජයේ කිසිදු බලපෑමකින් තොර ව මිනිසුන් හැදී වැඩුණා නම් ඔවුන් විශ්වයට ම අධිපති පාලක එක් දෙවි කෙනෙකු විශ්වාස කරන පිරිසක් ලෙස සිටීම නියතය. මෙය ඇතැම් ගවේෂකයන්ගේ ගවේෂණ ප්‍රතිඵල වලින්ද සනාත වී ඇත.
‘එමිල් ඩර්ක්හයිම්’ නමැති සමාජ විද්‍යාඥයා විසින් බාහිර ලෝකය සමග කිසිඳු සබඳතාවකින් තොර ව වර්ෂ දහස් ගණනක් තිස්සේ ඕස්ට්‍රේලියාවේ ප්‍රාථමික සමාජ සංස්ථාවන් සහිත ව ජීවත් වූ ආදිවාසී ජන සමුහයක් පිළිබඳ ව පවත් වන ලද පර්යේෂණයක කරුණු අන්තර්ගත කොට ඩබ්ලිව්. එස්. එෆ්. පිකරින්ග් විසින් සකස් කරන ලද “Durkheim on Religion” නමැති ග්‍රන්ථයේ පහත සඳහන් අයුරින් කරුණු විග්‍රහ කොට තිබේ.
“මෙම ආදිවාසී පිරිසගේ දෙවිඳුන් සදා ජීවමාන සදාතනිකයෙකි. ඔහුගේ ආරම්භය අන් කිසිවක් මත නොමැත. විශ්වයේ සියල්ල කෙරෙහි බලය ඇත්තෙකි. හිරු සඳු ආදී සියලු තාරකාවන් පාලනය කරන්නේ ඔහුය. සියල්ලෙ හි නිර්මාතෘ ඔහුය. විදුලි කෙටීම් හා අකුණු සැර ඔහුගේ අණ පරිදි සිදු වේ.” [W. S. F. Pickering, “Durkheim on Religion” Routledge and Kagan Paul, London 1975]. මෙම ආදිවාසී ජන සමුහයේ දේව විශ්වාසය හා ඉස්ලාමයේ දේව විශ්වාසය අතර කිසිඳු පරස්පරතාවක් නැත. බාහිර සමාජ බලපෑම් කිසිවක් නොමැති ව තම ජන්මතාවට අනුකූල ව ‘විශ්වාසය’ සකස් කර ගන්නට යමෙකුට අවස්ථාවක් ලැබෙන්නේ නම් ඔහුගේ තත්ත්වය සත්‍යය වශයෙන්ම සැකසෙන්නේ මේ අයුරින් බව කිසිදු සැකයක් නොමැත. මෙම කරුණු මගින් සනාත වන්නේ ‘දේව විශ්වාසය’ මිනිසාගේ සහජ හැඟීම් වලින් එකක් බව නොවේද? මෙලොව ජනිත වන සෑම මිනිසෙකුම මෙම ප්‍රතිඥාව ‘පරමාධිපති’ දෙවිඳුන් වෙත ලබා දී බිහි වී ඇති හෙයින් ඔවුන්ට කුමන සංස්කෘතික හා සමාජයීය තත්ත්වයන්ට මුහුණ පෑමට සිදු වුවත් තම චෛතසිකයේ නොමැකිය හැකි ආකාරයෙන් සනිටුහන් වී ඇති දේව විශ්වාසයෙන් බැහැර විය නොහැකිය. ඉහත ගවේෂණය මෙයට ඉතා උචිත නිදසුනකි.
කෙසේ නමුත් සහජයෙන් හිමි වෙන මෙම දේව විශ්වාසය, සමාජයේ විවිධ බලපෑම් නිසා මිනිස් මනසේ සැඟවීමට පුළුවන. මෙම සමාජ බලපෑම නිසා කෙනෙක් සැබෑ දෙවිඳුන් වෙනුවට වෙනත් දෙවිවරුන් විශ්වාස කිරීමට යොමු විය හැක. දෙවිවරුන් ප්‍රතික්ෂේප කළ ද කෙසේ හෝ තමා උසස් යැයි සලකන දෙයකට වහල් වී එය තම පරමාධිපති ලෙස පිළිගැනීමටද මිනිසුන් යොමු වී සිටිති. එසේ මිනිසුන් යොමු වන්නේ ස්වාමියෙකුට නැමදුම් කිරීමේ, නැතහොත් අවනත වීමේ ස්වභාවය මිනිස් මනස තුළ සහජයෙන්ම තැන්පත් වී තිබීම නිසාය. නිදසුනක් ලෙස දේව විශ්වාසය බැහැර කළ ස්ටාලින්, මාඕ සේතුං වැනි පුද්ගලයන්ටම ප්‍රතිමා ඉදි කර, එම ප්‍රතිමා වලට මල් මාල දැමීම ගරු බුහුමන් දැක්වීම යනාදී ක්‍රියාකාරකම් තුළින් පෙනී යන්නේ මිනිසා තුළ තිබෙන මෙම වහල්භාවී පිළිවෙතයි. ඇතැම් විට මිනිසා වහල් වන්නේ සමාජය විසින් ඉදිරිපත් කොට ඇති විවිධ මතවාද හා සංකල්ප වලට විය හැකිය. ඇතැම් විට, කෙනෙකු සිතිය යුතු ආකාරය, ඇඳිය යුතු ඇඳුම්, සදාචාරය යනාදී දේ තීරණය වෙන්නේ සමාජීය මතවාද වලින් බව සමාජය දෙස අවධානයෙන් බලන්නෙකුට තේරුම් ගත හැකිය. මෙහිදී සිදු වී තිබෙන්නේ තමාගේ සැබෑ ස්වාමියා වන සර්ව බලධාරී දෙවියන් වෙනුවට සමාජ මතවාදයට වහල් වී කටයුතු කිරීමය. කෙසේ නමුත් මනසේ සැඟවී ඇති සැබෑ සහජ දේව විශ්වාසය අවදි කිරීමට ඇතැම් සාධකයන් උපකාරී වෙයි. මින් එකක් වන්නේ හදිසි අපදාවන්ය. හදිසි ආපදාවක් හෝ අනතුරක් ඇති වූ විට මිනිසා විසින් විශ්වයේ සත්‍ය වූ ශක්තිය වෙනුවෙන් ඇති කර ගනු ලැබූ ආදේශකයන් අමතක වී ගොස් ඔහුගේ සිත අභ්‍යන්තරයෙන් මතු වී එන්නේ සත්‍යයේ හඬයි. ගසකට පිළිරුවකට මිනිසෙකුට තැබූ ආදේශය අමතක වී ගොස් ඔහුගේ සිත අභ්‍යන්තරයෙන් විශ්වයේ සැබෑ ශක්තියට ආමන්ත්‍රණය කිරීමේ හඬ ඉස්මතු වී එන හැටි අපි විවිධ අවස්ථාවන්හි දැක ඇත්තෙමු. අදේවත්වයේ මග අනුගමනය කරන්නන් පවා මෙලෙස අසරණ වූ අවස්ථාවන් හි සරණ පතා හඬ නගන අන්දම අපි දැක ඇත්තෙමු. ප්‍රසිද්ධ අදේවවාදියෙකු වන රිචර්ඩ් ඩෝකින්ස් පවා එක් විටක නොදැනුවත් ව දෙවියන් පැතීම මෙයට කදිම නිදසුනකි [https://www.youtube.com/watch?v=zBRk2nfB9zo].
මීට අමතර ව සඟරාවක සඳහන් වූ ඉතා වැදගත් තොරතුරු කිහිපයක් ඔබගේ අවධානය පිණිස ඉදිරිපත් කිරීමට කැමැත්තෙමු. ඇමෙරිකාවේ ප්‍රධාන පෙළේ විශ්ව විද්‍යාලයක් වූ ජෝන් හොප්කින්ස් විශ්ව විද්‍යාලයට ශිෂ්‍යයින් පිරිසක් තමන් තෝරා ගත් විෂය ධාරාවක් ඔස්සේ ආචාර්ය උපාධිය වෙත යොමු වූ පර්යේෂණාත්මක අධ්‍යයන පාඨමාලාවක් සඳහා ලියාපදිංචි වූහ. මෙම ශිෂ්‍යයින්ගේ අයදුම්පත් පරීක්ෂා කර බැලු මහාචාර්ය මණ්ඩලයට එක් පොදු ලක්ෂණයක් මෙම අයදුම්පත් හි දකින්නට තිබුණි. එනම් එක් ශිෂ්‍යයෙකු හැර අන් සියල්ලම ‘දහම’ යන කොටුව තුළ සඳහන් කර තිබුණේ තමන් ‘අදේවවාදී’ යන අර්ථය ඇති පිළිතුරුය. මෙම අයදුම්පත් පරීක්ෂා කර බැලූ මහාචාර්ය මණ්ඩලය ශිෂ්‍යයින්ගේ මෙම පොදු සාධකය පදනම් කර ගෙන පර්යේෂණයක් කරන්නට සැලසුමක් සකස් කළහ. මෙම විශ්ව විද්‍යාලයේ පර්යේෂණාත්මක පාඨමාලාවට සහභාගි වන ශිෂ්‍යයින්හට තම සතුට ප්‍රකාශ කිරීමක් ලෙස පහතින් පියාසර කළ හැකි හා පිනුම් ගැසිය හැකි ගුවන් යානයක් තෝරා ගෙන විශ්ව විද්‍යාලය පිහිටා ඇති නගරයේ සංචාරයක යෙදී ආපසු පැමිණියායින් පසු මහාචාර්ය මණ්ඩලය සමග තේ පැන් සංග්‍රහයකට සහභාගී වීමට ආරාධනා කරනු ලැබීය. ගුවන් යානය ගුවන් ගත වී මද වේලාවකට පසු යානයේ පාලනය තමන් වෙත නොමැති බව නිවේදනය කරන ලෙස මහාචාර්යවරුන් විසින් ගුවන් නියමුවාට උපදෙස් දී තිබුණි. ‘කරුණාකර අවධානය යොමු කරන්න! ගුවන් යානයේ පාලනය මාගෙන් ගිලිහී ගොස් ඇත! කරුණාකර ආසන පටි පැලඳ අසුන් ගෙන සිටින්න!’ මෙවන් නිවේදනයක් ගුවන් යානයක් මගීන් සමග ගුවන්ගත වූවායින් පසු නියමුවා විසින් නිකුත් කළ විට සියලුම ගුවන් මගීන්ගේ සිතෙහි ඇති විය හැකි එකම හැඟීම වන්නේ ගුවන් යානය කඩා වැටී සියල්ලන්ම ජීවිතක්ෂයට පත් වීම නියත වශයෙන් ම සිදු වන බවයි.
ඉහත ගුවන් යානයේ එක් අයෙකු හැර සියල්ලන්ම අදේවවාදීන්ය. අදේවවාදියෙකුට මරණින් මතු ජීවිතයක් පිළිබඳ විශ්වාසයක් නැත. ඔහුට මරණය යනු බියක් ජනිත කළ යුතු කාර්යයක් නොවේ. කෙසේ නමුත් ගුවන් යානය කඩා වැටී විවිධ ආකාරයේ බරපතළ කායික පීඩා ඇති විය හැකි බව හැඟෙන්නට නම් ඉඩ තිබේ. මෙවන් බියකරු තත්ත්වයක් තුළ ගුවන් යානයේ සිටි මගීන්ගේ ප්‍රතිචාරය කුමක් විය හැකි දැයි මොහොතකට ආවර්ජනය කර බලන ලෙස ඔබගෙන් අපි කාරුණික ව ඉල්ලා සිටිමු. මහාචාර්යවරුන්ගේ උපදෙස් පරිදි ගුවන් යානය තුළ සිදු වන දෑ සටහන් කර ගැනීම පිණිස වීඩියෝ කැමරා සවි කර තිබූ නිසා නියමුවාගේ පාලනයෙන් ගුවන් යානයේ පාලනය ගිලිහී ගියා යැයි පැවසු මොහොතේ සිට සිදු වූ සියල්ල වාර්තා වී තිබුණි. තමන්ගේ අයදුම්පත භාර දෙන මොහොතේ වීරයින් ලෙසින් තමන් අදේවවාදීන් යැයි වහසි බස් දෙඩු සැවොම ගුවන් යානය තුළ හඬා වැටෙමින් ‘අහෝ දෙවියනි! අප ව ආරක්ෂා කරනු මැනව!’ වැනි වදන් පවසමින් කන්නලව් කළ ආකාරය සැබැවින්ම හද කම්පා කරවන සුළුය. අදේවවාදීන් ලෙස වහසිබස් දොඩවන්නන් භයානක තර්ජනයකට මුහුණ දෙන අවස්ථාවක තම හදවතේ ජන්මයෙන්ම සනිටුහන් වී ඇති ඒක දේවත්වය ඉස්මතු වී මෙලෙස එම විශ්වයේ අධිපති දෙවිඳුන්ගෙන් උපකාර ඉල්ලමින් කන්නලව් කරන තත්ත්වයන් අපි දැක ඇත්තෙමු. ‘පරමාධිපති’ දෙවිඳුන් විසින් මිනිසාගේ නිවැරදි මඟ පෙන්වීම සඳහා පහළ කළ අවසන් හා ලොව අවසානය දක්වා පවතින එකම දිව්‍යමය මාර්ගෝපදේශය වූ අල් කුර්ආනයේ මේ පිළිබඳ ව දක්වා ඇති කරුණක් කෙරෙහි අපගේ අවධානය යොමු කරමු.
“ගොඩ බිමෙහි හා මුහුදෙහි නුඹලා ව ගමන් කරවනුයේ ඔහු(අල්ලාහ්) ය. නුඹලා නැවෙහි සිටින්නෙහුය. යහපත් සුළඟක් ඔවුන් යාත්‍ර කරවයි. එමගින් ඔවුහු සතුටු වූ විට සුළි සුළඟක් ඔවුන් වෙත පැමිණෙයි. මුහුදු රළ ද ඔවුන් වෙත සෑම පසෙකින් ම පැමිණෙයි. එවිට තමන් වට කර ගන්නා ලදැයි ඔවුහු තීරණය කරති. (එම මොහොතේ දී) නැමදුම චිත්ත පාරිශුද්ධියෙන් අල්ලාහ්ට ම පිළිගන්වා, ‘ඔබ මෙයින් අප ආරක්ෂා කළෙහි නම් අපි ඔබට කෘතඥ වන්නෙමු’යි අල්ලාහ් වෙත ඔවුහු ප්‍රාර්ථනා කරති. එහෙත් ඔවුන්ට ඔහු ආරක්ෂා කළ විට එවිගස ඔවුන් කිසිදු යුක්තියකින් තොර ව මිහිතලයේ සීමාව ඉක්මවමින් කටයුතු කළෝය. අහෝ මිනිසුනි, නුඹලාගේ සීමාව ඉක්මවා යෑම නුඹලාට එරෙහිවමය. මෙලොව ජීවිතය භුක්ති විඳීමක් (පමණි). පසු ව නුඹලාගේ නැවත යොමු වීමේ ස්ථානය අප වෙතය. එවිට නුඹලා කරමින් සිටි දෑ අපි දන්වා සිටින්නෙමු.”. [අල් කුර්ආනය 10:22-23]
මීට අමතර ව මිනිසාගේ මනසේ සැඟ වී තිබෙන සහජ දේව විශ්වාසය අවධි කරවීමට මිනිසාගේ විචාර බුද්ධියද උපකාරී වෙයි. අපගේ විචාර බුද්ධිය තුළින් මෙම විශ්වය ඉතා සියුම් සැලසුමකට අනුව ක්‍රියාත්මක වන බව පහසුවෙන් තේරුම් ගැනීමට පිළිවන. මෙවන් ධර්මතාවක් ඉබේම හට ගත නොහැකි නිසා මෙම ධර්මතාව ඇති කළ ඉහළ බුද්ධියක් සිටිය යුතු බව අවසානයේදී තීරණය කිරීමට සිදුවෙනවා නොවේ ද? මෙම විශ්වයේ ස්වභාවික සංසිද්ධි පිළිබඳ අවධානය යොමු කිරීමේදී මේ දේවල් පිටුපස බුද්ධිමත් නිර්මාණකරුවෙකු සිටිනවා යන සහජ හැඟීම අවදි කර ගැනීමට හැකිය. මෙම විශ්වය දෙස අවධානය යොමු කරන මෙන් අල් කුර්ආනයේ සඳහන් වන්නේ මේ නිසාය.
කෙසේ නමුත් දෙවියන් ප්‍රතික්ෂේප කරන අදේවවාදීන් පවසන්නේ දේව විශ්වාසය යනු පරිසරයේ විවිධ කරුණු වලට බිය වීම හේතු කොටගෙන මිනිසා විසින්ම ඇති කර ගත් ව්‍යාජ විශ්වාසයක් බවයි. එසේම මිනිසා උපතින්ම අදේවවාදියෙකු බවත් ඔවුහු පවසති. අදේවවාදීන්ගේ මෙම ප්‍රකාශ නිවැරදි නොවන බවද දේව විශ්වාසය මිනිස් මනසේ සහජයෙන්ම පවතිනවා යන්නද ඉහත කරුණු වලින් පහසුවෙන්ම තේරුම් ගැනීමට හැකිය. කලක් අදේවවාදියෙකු ව සිටි ඇන්තනි ෆ්ලු නම් දාර්ශනිකයා පවසන්නේද උපතින්ම මිනිසා අදේවවාදියෙකු යැයි පැවසිය නොහැකි බවයි. එසේම ඇල්වින් ප්ලේටින්ගා වැනි අනෙකුත් දාර්ශනිකයන් ද මිනිසා උපතින් ම අදේවවාදියෙකු යන ස්ථාවරයට විරුද්ධ වූ බවත් සාර්ථක ව මෙම වැරදි මතයට පිළිතුරු දුන් බවත් ඇන්තනි ෆ්ලු පවසයි [Antony Flew – “There Is A God” Harper One, 2007, p55]. ඇල්වින් ප්ලේටින්ගා නම් දාර්ශනිකයා පවසන්නේ දේව විශ්වාසය “මූලික විශ්වාසයක්” (Basic Belief) බවයි. එනම් මෙම විශ්වාසය ගොඩ නගා ගන්නේ යම් බාහිර මාධ්‍යයකින් නොවන අතර බාහිර දේ පිළිබඳ දැනුම ගොඩ නගා ගැනීමට මෙම “මූලික විශ්වාසය” යොදා ගැනෙන බවත් ය. නිදසුනක් ලෙස අපි දකින අවට තිබෙන භෞතික පරිසරය වෙත අවධානය යොමු කරමු. අප අවට සැබෑ ලෙසම භෞතික පරිසරයක් තිබෙනවා යන්න එක් “මූලික විශ්වාසයකි”, එනිසා එය වෙනත් බාහිර මාධ්‍යයකින් සනාථ කළ යුතු වන්නේ නැත.
“දේව විශ්වාසය යනු පරිසරයේ විවිධ කරුණු වලට බිය වීම හේතු කොටගෙන මිනිසා විසින්ම ඇති කර ගත් ව්‍යාජ විශ්වාසයක්” යන ප්‍රකාශය පිළිබඳ ව අප තවදුරත් සාකච්ඡා කරමු. ඇතැමුන් තුළ දේව විශ්වාසය ඇති වී තිබෙන්නේ මේ හේතුව නිසා යැයි කෙනෙක් පිළිගත්තද, මිනිසුන් සියලු දෙනා තුළම දේව විශ්වාසය ඇති වී තිබෙන්නේ පරිසරයේ විවිධ දේවල් වලට තිබුණු බිය නිසා යැයි පැවසීම නිවැරදි නැත. මෙය තර්කානුකූලද නැත. තර්ක ශාස්ත්‍රයට අනුව මෙම වැරදි නිගමනයට පවසන්නේ ජානමය මුළාව (Genetic Fallacy) ලෙසයි. ඉන් අදහස් වන්නේ, යම් විශ්වාසයක් මිනිසා තුළ බිහි වූ ආකාරය ප්‍රශ්න කරමින් එම විශ්වාසයම වැරදියි යැයි පැවසීම නිවැරදි නොවන බවය. අතීතයේ ඇතැම් මිනිසුන් අතර මෙවන් වැරදි දේව විශ්වාසයක්ද තිබුණු බව සත්‍යයකි. සැබෑ දෙවියන්ව අවබෝධ කර ගෙන ඔහුට නැමදුම් කරනවා වෙනුවට මෙම පිරිස් දෙවියන්ගේ නිර්මාණ වලට දේවත්වය ආරූඪ කළහ. එනිසා මොවුන් සූර්යයා, චන්ද්‍රයා වැනි වස්තූන් වලට වන්දනා කරන්ණට පෙළඹුනහ. ඇතැමෙක් විවිධ ප්‍රතිමා නිර්මාණය කර ඒවාට වන්දනා කරන්න පෙළඹුණා. කෙසේ නමුත් දේව විශ්වාසය මිනිසා තුළ ඇති වූයේ මේ අකාරයෙන් නොවේ. නිවැරදි දේව විශ්වාසය තිබු බුද්ධිමතුන්ද ඒ දවස් වල සිටියහ. මොවුන් මිනිසුන්ට ආරාධනා කළේ ව්‍යාජ විශ්වාස අත හැර දමා සත්‍ය විශ්වාසය පිළිගන්නා ලෙසය. ආදම්, නූහ්, ඒබ්‍රහම්, ලූත්, මූසා, දාවුද්, ඊසා, මුහම්මද් (දෙවිඳුන්ගේ ශාන්තිය මේ සැමට හිමි වේවා) යනු මිනිසා ව නිවැරදි විශ්වාසය කරා අරාධනා කළ බුද්ධිමතුන්ය. අල් කුර්ආනයේ පහත වැකිය දෙස අවධානය යොමු කරමු.
“රාත්‍රිය ඔහු (ඉබ්‍රාහීම්) ව ආවරණය කළ විට ඔහු තරුවක් දැක ‘මෙයයි මාගේ පරමාධිපති’ යැයි පැවසුවේය. එය අස්ත ගත වී (නොපෙනී) ගිය විට ‘අස්ත ගත වන දෑ මම ප්‍රිය නොකරමි’ යි පැවසුවේය. පසු ව සඳු උදා වනු ඔහු දුටු විට ‘මෙයයි මාගේ පරමාධිපති’ යැයි ඔහු පැවසුවේය. එය අස්ත ගත වී ගිය විට ‘මාගේ පරමාධිපති මට නිවැරදි මඟ නොපෙන්වුයේ නම් සැබැවින්ම මම නොමග ගිය පිරිසෙන් කෙනෙකු වන්නෙමි’ යැයි ඔහු පැවසුවේය. ඉන් පසු හිරු උදා වනු ඔහු දුටු විට ‘මෙයයි මාගේ පරමාධිපති මෙය අති විශාලය’ යැයි ඔහු පැවසුවේය. එය අස්ත ගත වී ගිය විට ‘මාගේ ජනයිනි, නුඹලා ආදේශ කරන දැයින් සැබැවින්ම මම නිදොස් වූවෙකු වෙමි’ යැයි පැවසුවේය.” [අල් කුර්ආනය 6 : 76 – 78]
මෙම අල් කුර්ආන් වැකි අනුව තාරකා හිරු සඳු වැනි භෞතික නිර්මාණයන් වෙත දේවත්වය ආදේශ කිරීම ඉබ්‍රාහිම් ධර්ම දුතයාණන්ගේ යුගයේත් පැවති බව පැහැදිලි වෙයි. මෙම ආදේශ කිරීම් අර්ථ ශූන්‍ය හා බුද්ධි ගෝචර ක්‍රියාවන් නොවන බව ඉතා සරල පිළිවෙතක් අනුගමනය කරමින් තම ජනයාට පැහැදිලි කර දීමට ගත් ප්‍රවේශය ඉතා අලංකාරය. ඉබ්‍රාහීම් ධර්ම දුතයාණන්ගේ යුගය ක්‍රි. පූ. 2000 පමණ වෙතැයි නිගමනය කිරීමට සාක්ෂි තිබේ. එනම් දැනට වර්ෂ 4000 කට පෙර ඒක දේවත්වය පිළි ගත් සම්ප්‍රදායක් ප්‍රචලිත ව පැවත ඇති අතර එලෙසම ඒක දේවත්වයට ආදේශ තැබීම ද එකල පැවති බව පැහැදිලිය. එසේම උතුරු ජෝර්දාන පෞරාණික දෙව් මැදුරකින් සොයා ගත් සාක්ෂි වලින්ද පෙනී යන්නේ අතීතයේ ඒක දේව විශ්වාසය මිනිසුන් අතර තිබුණු බවය. මෙම දෙව් මැදුර පිළිබඳ ව සකස් කළ වාර්තාවේ පරිවර්තනය පහත සඳහන් අයුරින් සංක්ෂිප්ත ව ඉදිරිපත් කොට තිබේ.(සම්පුර්ණ වාර්තාව කියවීමට http://cogweb.ucla.edu/Culture/Monotheism.html යන යොමුවට පිවිසෙන්න)
“ජෝර්දානයේ අප්‍රසිද්ධ තැනක පිහිටා ඇති දෙව් මැදුරක කුටියක් පුරාවිද්‍යාඥයින් විසින් සොයා ගැනීමෙන් පසු ‘දෙවිඳුන්’ පිළිබඳ අපගේ චින්තනය සහමුලින්ම වෙනස් කිරීමට හේතු වනු නොඅනුමානය. ජෝර්දානු නදී මිටියාවතේ තෙත් කඳු වලට ඇලී පිහිටා ඇති අති විශාල ගල්පර්වතයන් ‘මිග්ඩොල්’ දෙව් මැදුරේ පුරාතනයේ ශක්තිමත් ලෙස සැකසුනු තාප්ප ජාලයක් ලෙස පෙනුන ද මෙහි පර්යේෂණ කටයුතු වල යෙදී සිටි ඕස්ට්‍රේලියානු හා ජෝර්දාන පුරා විද්‍යාඥයින්හට ඉතා පැහැදිලි ව පෙනී ගියේ ශිලා ලේඛනයක් වශයෙන් සකස් කරන ලද අති පැරණි පුස්තකයක් පුනර්නිර්මාණය කරන බවය. මීටර 29ක් දිග හා මීටර 22ක් පළල මෙම ‘මිග්ඩොල්’ දෙව් මැදුරෙන් සොයා ගත් වර්ෂ 3600ක් පැරණි ශිලා ලේඛනය මගින් ඒකදේවත්වයෙන් බහුදේවත්වයට සංක්‍රාන්තිය සිදු වූ ආකාරය විස්තර කොට ඇත. මෙම දෙව් මැදුර පිහිටි ප්‍රදේශය මිහිතලය මත පැරණිම ජනාවාස බිහි වූ එක් ප්‍රදේශයක් ලෙස කරුණු සොයා ගෙන ඇත. වර්ෂ 9000 ක පමණ පැරණි මිනිස් ජනාවාසයක ඉතිහාසයක් මෙහි පුරා වස්තු අතරේ සැඟ වී ඇති බව මෙහි කැණීම් කරන සිඩ්නි විශ්ව විද්‍යාලයේ පුරා විද්‍යාඥ ස්ටීෆන් බර්ක් පවසයි”.
මේ අනුව මිනිසා විසින් දේවත්වය නිර්මාණය කර ගත්තා යැයි ඉදිරිපත් කොට ඇති පදනම් විරහිත මතවාදයන් බිඳ වැටෙන අතර මිනිසා ඔහුගේ මිහිතලය මත ආරම්භක කාලයේ සිට ඒක දේවත්වය මත තම ආගමික විශ්වාසයන් සකසා ගෙන කටයුතු කොට ඇති බව නිසැකවම ඔප්පු වන කරුණකි. බහු දේවත්වය පසුකාලීන විකෘතියකින් සිදු වූවක් බව ද මෙයින් පැහැදිලිවම වටහා ගැනීමට පුළුවන. ඉස්ලාමීය මූලාශ්‍ර අපට පවසන්නේ පළමු මිනිසා වන ආදම් (අල්ලාහ්ගේ ශාන්තිය ඔහුට හිමි වේවා) තුමාගේ කාලයේ පටන් මිනිසුන් තුළ නිවැරදි ඒක දේව විශ්වාසය තිබුණු අතර දෙවියන්ට ආදේශ තැබීම හා බහු දේවත්වය බිහි වූයේ පසු කාලයකදී බවයි. එනම් දැහැමි ජීවිතයක් ගත කළ මිනිසුන් තිදෙනෙක් වන සුවාඋ, යඌස, නස්ර් නම් තිදෙනා මිය ගිය පසු ඔවුන් වෙනුවෙන් ප්‍රතිමා සෑදීමට එකල මිනිසුන් යොමු වූ අතර පසු පරම්පරාව මෙම ප්‍රතිමා ඉදිරියට ගොස් ඔවුන්ගේ ගුණ ගැයීමට පටන් ගත්හ. පසු ව ක්‍රමක්‍රමයෙන් මෙම ගුණ ගැයීම වන්දනා කිරීම දක්වාම වර්ධනය විය. එක් නිවැරදි විශ්වාසයකින් සිටි ජන සමූහයා බෙදී ගියේ මේ අකාරයටය. මේ පිළිබඳ ව අල් කුර්ආනය මෙසේ පවසනවා:
“(මුලදී) සියලූ මිනිස්සු (එකම දහම පිළිගත්) සමූහයක් වශයෙන් සිටියහ. (පසු ව ඔවුහු භේද වූහ.) එවිට අල්ලාහ් ශුභාංරචිය දෙන්නා වූද අවවාදානුශාසනා කරන්නා වූද නබිවරුන් එව්වේය. තවද ඔවුන් මතභේද වූ දැයෙහි මිනිසුන් අතර විනිශ්චය කිරීම පිණිස ඔවුන් (නබිවරුන්) සමග සත්‍යය ග්‍රන්ථද පහළ කළේය. පැහැදිලි සාධකයන් ඔවුනට පහළ වූවායින් පසු, එය ලැබූ අය එකිනෙකාට ඉහළින් සිටීමට මිස, ඒ ගැන භේදභින්න නොවූහ. ඔවුන් සත්‍යය පිළිබඳ ව මතභේද වූ දේ ගැන (නබිවරුන්) විශ්වාස කළ අයට අල්ලාහ් ඔහුගේ අනුග්‍රහයෙන් යහ මඟ පෙන්වූයේය. අල්ලාහ් (තමාට) අභිමත වූ අය සෘජු මාර්ගය වෙත යොමු කරයි. [අල් කුර්ආනය 2:213]
මෙම වැරදි විශ්වාසයෙන් මිනිසා මුදවා ගැනීම පිණිස දෙවිඳුන් යවනු ලැබූ මුල්ම පණිවුඩකරුවා වනුයේ නූහ් (දෙවිඳුන්ගේ ශාන්තිය ඔහුට හිමි වේවා) තුමන්ය. නූහ් හා පළමු මිනිසා වන ආදම් තුමා (දෙවිඳුන්ගේ ශාන්තිය මොවුන්ට හිමි වේවා) අතර කාල පරාසය සියවස් දහයක් බව මුහම්මද් තුමාණෝ පවසා ඇත්තාහ. නූහ් තුමා තම ජනයාට සත්‍යය කරා අරාධනා කළ විට එම ජනයින්ගේ නායකයන් තම ජනතාවට පැවසුවේ නූහ් තුමාට සවන් නොදෙන ලෙසට ය.
“තවද (ඔවුන්ගෙන් වූ අය තමන්ගෙන් වූ අන් අයට) ‘ඔබ, ඔබගේ දෙවිවරුන් ව අත හැර නොදමනු. ‘වද්’ (නමැති පිළිරුව)ද (අත හැර නොදමනු). ‘සුවාඋ, යඌස, නස්ර්’ (ආදී පිළිරූ)ද අත හැර නොදමනු” යයි ඔවුහු පැවසුවෝය.”[අල් කුර්ආනය 71:23]
වැරදි දේව විශ්වාසය මිනිස් සමාජයට ඇතුළු වුණේ මේ අකාරයෙන්ය. මෙම වැරදි විශ්වාසයෙන් මිනිසා මුදවා ගැනීම සඳහා විවිධ ප්‍රදේශයන් වලට විවිධ දේව පණිවුඩකරුවන් විශ්වයේ අධිපති සත්‍යය එකම දෙවිඳුන් විසින් යවා තිබේ. මින් අවසාන පණිවුඩකරුවා වනුයේ මුහම්මද් තුමාණන් ය. ඉස්ලාමය මිනිසාට අරාධනා කරන්නේ ද මෙම නිවැරදි විශ්වාසයට පිවිසෙන ලෙසට ය. බුද්ධිමත් අප කළ යුත්තේ වැරදි දේව විශ්වාස ඉවත් කර දමා නිවැරදි දේව විශ්වාසයට පිවිසීම ය. මෙලොව මෙන්ම පරලොව ජය ලබා ගත හැක්කේද මෙම නිවැරදි විශ්වාසය හා එය මත පදනම් වූ නිවැරදි ක්‍රියා හේතු කොට ගෙනය. මේ පිළිබඳ ඉතා වැදගත් සාකච්ඡාවකට අප සමග එකතුවන ලෙස ඉතා කාරුණිකව ආරාධනා කරන්නෙමු.
මෙම සාකච්ඡාවේදී නුතන විද්‍යාත්මක සාධක හා සිද්ධාන්ත කිහිපයක් උපයෝගී කරගැනීමට සිදුවන හෙයින් ඒ පිළිබඳ අදහසක් ඉදිරිපත් කිරීම වඩාත් උචිත යැයි සිතන්නෙමු. නූතන විද්‍යාව මගින් මිනිසාගේ සියලු ප්‍රශ්නයන්ට පිළිතුරු හා විසඳුම් ලබා ගත හැකිය යන විශ්වාසයක් ඇතැමුන්ගේ සිත් තුළ පවතී. නූතන විද්‍යාව අපි ප්‍රතික්ෂේප නොකරන්නෙමු. විශේෂයෙන්ම විද්‍යාත්මක සිද්ධාන්ත පිළිබඳ අපගේ පිළිගැනීමක් ඇති අතර විද්‍යාත්මක උපකල්පනයන් හා න්‍යායන් පිළිබඳ අපට සීමාවන් ඇති බව සඳහන් කළ යුතු වෙයි. නුතන විද්‍යාත්මක සිද්ධාන්තයන් පරම සත්‍යය අවබෝධ කර ගැනීමට උපකාරී වන සීමිත සාධකයක් ලෙස පමණක් අපි සලකන්නෙමු. නූතන විද්‍යාවට පරම සත්‍යය ලෙස පෙනී සිටීමට හෝ එයට ආදේශකයක් බවට පත්වන්නට හෝ නොහැකි බව සඳහන් කළ යුතු ව ඇත.
දැනට විශ්වය පිළිබද ව ඇති සාධකයන්ගෙන් අල්පයක් විමසුමට ලක් කිරීමෙන් මෙය වඩාත් පැහැදිලි ව අවබෝධ කරගන්නට හැකි වේ යැයි සිතන්නෙමු. ආලෝක වර්ෂයක් යනු වසරක් තුළ දී අලෝකය ගමන් කරන්නා වූ දුර ප්‍රමාණය වේ. ආලෝකය තත්පරයට කිලෝමීටර 300,000 (සැතපුම් 186,000) වේගයෙන් ගමන් කරයි. මෙසේ තත්පරයට කි.මී. 300,000ක වේගයෙන් වසරක් පුරා ආලෝකය ගමන් කරන්නා වූ දුර ආලෝක වර්ෂයකි. මේ අනුව අලෝක වර්ෂයක් යනු සිතීමට ද අපහසු දුර ප්‍රමාණයක් බව ඔබට පෙනී යනු නිසැකය. විශ්වයේ ග්‍රහලෝක, තරු, මන්දාකිණි අතර ඇති අති විශාල දුර ප්‍රමාණය නිසා එම දුර ගණන් ගැනීමට අලෝක වර්ෂ භාවිත කෙරේ. සුර්යයා වැනි වූ අපට ආසන්නයේ ම ඇති තාරකාව වන්නේ “ඇල්ෆා සෙන්ටොරි” තාරකාවයි. මෙම තාරකාව පෘථිවියට අලෝක වර්ෂ හතරක දුරින් පිහිටා ඇත. දැනට මිනිසුන් සතු රොකට් තා‍ක්ෂණයේ උපරිම වේගය වන පැයට සැතපුම් විසිපන් දහසක වේගයෙන් ගමන් කළහොත් මෙම තාරකාවට ගොස් ඒමට මිනිසෙකුට වසර 240,000ක් පමණ ගත වේ. ආලෝකයේ වේගයෙන් ගමන් කළහොත් එහි ගොස් ඒමට ගත වන කාලය වසර අටකි. පෘථිවියට අයත් සෞර ග්‍රහමණ්ඩලය පිහිටා තිබෙන ක්ෂීර පථ මන්දාකිණියේ එක් කෙළවරක සිට අනෙක් කෙළවරට ගොස් ඒමට ගත වන කාලය ආලෝක වර්ෂ 150,000 කි. අපට ආසන්නයේම ඇති ඇන්ඩ්‍රොමීඩා මන්දාකිණියට ගොස් ඒමට ගත වන කාලය ආලෝක වර්ෂ ලක්ෂ හතළිහකි.
අපට ආසන්නයේම ඇති විශ්වයේ තොරතුරු ඉදිරිපත් කළේ මෙහි ඇති සිතා ගැනීමට පවා අසීරු විශාලත්වය පැහැදිලි කිරීමටය. නවීනතම තාරකා විද්‍යා උපකරණ සහිත ව විද්‍යාව හා තාක්ෂණය අතිශයින් ම දියුණු වර්තමානයේ පවා විශ්වය පිළිබඳ ව පරිපුර්ණ දැනුමක් මිනිසාට නොමැත. මෙහි ආරම්භයේ දැක් වූ නිදසුන අනුව ගොඩනැගිල්ල තුළ යමක් නැත්තේ යැයි පැවසීමට අනිවාර්යයෙන්ම අවශ්‍ය වූ සාධකයක් වන ගොඩනැගිල්ල පිළිබඳ ව වු පරිපූර්ණ දැනුම අවශ්‍ය වන්නාක් මෙන් දෙවිඳුන් නැතැයි පැවසීමට මිනිසාට අඩුතරමින් විශ්වය පිළිබඳ ව වත් පරිපූර්ණ දැනුමක් අවශ්‍ය වෙනවා නොවේ ද? මෙවන් ඌණ දැනුමකින් යුක්ත වූ මිනිසා ඉතා සියුම් වූ හා බුද්ධිමය සැලසුමක් මත ක්‍රියාකරන්නා වූ විශ්වය අගක් මුලක් නොමැති අහඹු ලෙස ඇති වූ හෝ නැවත නැවත විනාශ වෙමින් නැවත නැවත ඇතිවන්නක් ලෙස හැඳින්වීම කෙතරම් බුද්ධියට සමීප ප්‍රකාශනයක් ද යන්න කරුණාකර ඔබම සිතා බලන්න. දෙවිඳුන් නැතැයි ප්‍රකාශ කරන්නා තමන් නොදන්නා දෙයක් පිළිබඳ වැරදි විශ්වාසයක කොටු වී ඇති බව පැහැදිලි ව පෙනෙන්නට ඇත්තක් නොවේ ද? දෙවිඳුන් නැතැයි පැවසීම පදනම් විරහිත මතවාදයක් විනා තර්කානුකූල වූ ද, විද්‍යානුකූල වූ ද, යථාර්ථවාදී වූ ද නිගමනයක් නොවන බව මෙයින් ඔබට ඉතා හොඳින් පැහැදිලි වනු ඇතැයි විශ්වාස කරන්නෙමු. දෙවිඳුන් පිළිබඳ ව තමන්ට දැනුමක් නොමැත්තේ යැයි පැවසීම එක්තරා ආකාරයක සාධාරණ ප්‍රකාශනයකි. දැනුම නොමැත්තා කළ යුතු ව ඇත්තේ තමන් නොදන්නා වූ දෙයෙහි සත්‍යයක් නොමැති බව ප්‍රකාශ කරනවාට වඩා ඒ පිළිබඳ ව විචාරශීලී ගවේෂණයක යෙදීම නොවේ ද? මෙම ලිපිය මගින් එම විචාරශීලී ගවේෂණයේ යෙදෙන්නට අප සමග එක්වන්නැ’යි ඔබට ඉතා කාරුණික ව හා ඉතා ගෞරව පුර්වක ව ආරාධනා කරන්නට කැමැත්තෙමු.
(මතු සම්බන්ධයි)……..
By Ibnu Mansoor
www.yayuthumaga.com